Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ευτυχές το 2013








Το 2012 φεύγει και αφήνει πίσω του δυστυχία σε περισσότερα σπίτια, περισσότερο πόνο στους ανθρώπους, ψυχές συντρίμμια. Όλοι σου εύχονται από συνήθεια «καλή χρονιά», εύχεσαι κι εσύ, κι ας ξέρεις πως δεν γίνονται θαύματα. Γιατί τα θαύματα γεννιούνται στη φαντασία των παιδιών, πλανιούνται στις προσευχές όσων παραδόθηκαν, μα δεν βρίσκουν χώρο στη συνείδηση αυτών που αντιστέκονται. Οι μέρες των γιορτών ήταν πάντα μέρες χαράς, προσμονής και ελπίδας. Κάποτε σχεδόν για όλους, σήμερα για λίγους. Τέτοιες μέρες συνηθίζεται να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. Να κάνουμε σχέδια, να βάζουμε στόχους για τη χρονιά που έρχεται. Τι να περιμένεις όμως από το 2013 όταν μέχρι προχτές πάλευες και κατάφερνες να ζεις αξιοπρεπώς έχοντας το κεφάλι ψηλά και σήμερα νιώθεις να σε εξευτελίζουν; Όταν νιώθεις την βρωμερή ανάσα της καταπίεσης στο σβέρκο σου κάθε στιγμή, να κλέβει και το λιγοστό οξυγόνο που σου απόμεινε, αφού πρώτα σε ποδοπατήσει στο όνομα της δημοκρατίας και του καλού του κοινωνικού συνόλου;



Τί στόχο να βάλεις για τη νέα χρονιά όταν το εργοστάσιο έκλεισε, όταν το γιαπί πέθανε, όταν είσαι απλήρωτος μήνες, όταν έμεινες χωρίς δουλειά και μαζί με σένα οι περισσότεροι γνωστοί σου και κάθε μέρα λιγοστεύουν οι πιθανότητες να ξαναβρείς; Όταν δεν έχεις φράγκο στην τσέπη και κάθε μέρα όλα ακριβαίνουν; Όταν κλείνεις το τηλέφωνο για να αποφύγεις όσους τους χρωστάς; Όταν υπολογίζεις με το σταγονόμετρο τη βενζίνη πριν μετακινηθείς με το ανασφάλιστο αυτοκίνητό σου; Όταν σε ταΐζουν οι κατσαρόλες της φιλανθρωπίας; (ή των γονιών σου, το ίδιο είναι). Όταν τρέμεις μην αρρωστήσεις εσύ ή κάποιος στην οικογένεια (και τότε;)… Όταν το σπίτι σου δεν έχει ρεύμα, δεν έχει νερό ή και τα δυο, όταν δεν μπορείς να προσφέρεις ένα τόσο δα δώρο στο παιδί σου, ένα ζεστό δωμάτιο στους γέροντές σου, όταν κινδυνεύεις να μείνεις στο δρόμο ή όταν είσαι ήδη άστεγος;



Τι να περιμένεις όταν βλέπεις μέσα στην «κρίση» τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι κι εσύ να είσαι από αυτούς που πρέπει να θυσιαστούν για να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η χώρα; Όταν κάποια αποτυχημένα στη ζωή τους ανθρωπάκια, που απόχτησαν ξαφνικά εξουσία, σου επιβάλουν με τη βία νόμους που οι ίδιοι τσαλακώνουν σαν κουρελόχαρτα; Όταν με έκφραση συμπόνιας σου ζητούν να κάνεις περισσότερο υπομονή και μόλις κλείσουν οι τηλεοπτικές κάμερες σε αποκαλούν μαλάκα; Τι να ευχηθείς άραγε για τη νέα χρονιά όταν η γειτονιά σου γέμισε φοβισμένα πρόσωπα και φασίστες, όταν ο μέχρι πριν λίγο φίλος, ανατρέποντας κάθε λογική και γλύφοντας εκεί που έφτυνε, αναπολεί την «εφταετία», σιχαίνεται τους άστεγους, κυνηγάει τους άπλυτους «λάθρους», επευφημεί τους μαυροντυμένους τιμωρούς με τις σβάστικες, μισεί τους κομμουνιστές; Πώς να νιώσεις όταν βλέπεις να σε εμπαίζουν και να σε φτύνουν κατάμουτρα κάποιες τιποτένιες καρικατούρες-δημοσιογράφοι, κουνώντας τα χρυσά μοντμπλάνκ τους σαν εισαγγελείς που εισηγούνται την καταδίκη σου για την μέχρι τώρα άσωτη ζωή σου; Όταν τα τηλεκαθάρματα σου υποδεικνύουν να ζήσεις την οικογένειά σου με τρία-τέσσερα... το πολύ πέντε κατοστάρικα το μήνα (όσα δηλαδή κοστίζει μια δική τους βραδινή διασκέδαση) και να είσαι ευχαριστημένος κιόλας γιατί πολλοί δεν έχουν ούτε αυτά;



Όταν διάφοροι καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, άντρες ή γυναίκες... της χρονιάς, πλαστικές τηλεπερσόνες και άλλοι με λαμπρές καριέρες, κομπορρημονούν υπέρ των «άξιων» που «θα επιβιώσουν στο τέλος, από την κρίση», την ίδια στιγμή που εσύ λες στα παιδιά σου να κουμπώσουν τα μπουφάν τους για να μην κρυώνουν μέσα στο σπίτι; Όταν ενώ έχεις σακατέψει για δεκαετίες το κορμί σου στο γιαπί, στον πάγκο, στ' αμπάρια, κάποια «γκόλντεν μπόις» της πολιτικής σε αποκαλούν τεμπέλη; Όταν ξέρεις πως όλοι αυτοί που ορίζουν τη ζωή σου έχουν εξασφαλίσει οικονομικά ακόμα και τα δισέγγονά τους και σένα σε απειλούν να συμβιβαστείς με τη λογική του δήθεν μικρότερου κακού, λες και το καλό υπάρχει μόνο γι’ αυτούς; Τι να περιμένεις το 2013 από την "Αριστερά"; Όταν ήσουν μικρός μάθαινες πως ήταν το αποκούμπι του φτωχού, το καταφύγιο του αδύναμου, η ελπίδα του κατατρεγμένου. Σήμερα τα μεταποιημένα ρετάλια της φιγουράρουν σε υπουργικούς θώκους και με ύφος χιλίων καρδιναλίων στέλνουν στη φωτιά όσους δεν μπορούν να «προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα». Απολαμβάνουν μεγάλες στιγμές «κοινοβουλευτικής ιστορίας» στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και υπόσχονται νησίδες παραδείσων μέσα στην κόλαση του πιο δολοφονικού καπιταλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Υποθηκεύουν την ελπίδα και το χαμόγελο χιλιάδων ανθρώπων με αντάλλαγμα τα πολυπόθητα αστικά καλούδια της αυριανής εξουσίας.


Δεν είναι πολλά αυτά που περιμένω και θέλω από το 2013, για όσους οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο σκοπό. Να είμαστε ζωντανοί και γεροί πάνω στα πόδια μας, οπλισμένοι με δύναμη, γιατί έχουμε πολλά χιλιόμετρα να περπατήσουμε ακόμα, μέχρι τα ρυάκια του ταξικού μίσους να γίνουν ποτάμια και να παρασύρουν στο διάβα τους τη σαπίλα και τα σκουλήκια. Μέχρι να ανατείλει ολόλαμπρος της δικαιοσύνης ο ήλιος. Και για να παραφράσω λίγο τον κομαντάντε Γκεβάρα: «Τίποτε άλλο για την ώρα. Από τούτα τα μέρη στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά στον μακρινό κόσμο που σύντομα θα αρχίσει να διαγράφεται στον ορίζοντα.»
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!


Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Η αναβίωση της discotheque "Fat Albert"

Αναδημοσιεύτηκε και στο AgrinioRRESS Αναδημοσιεύτηκε και στο «ΠΑΛΜΟΣ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ» Αναδημοσιεύτηκε και στο «ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΣ» Αναδημοσιεύτηκε και στο AerasNews Αναδημοσιεύτηκε και στο Agrinionews


Το σήμα κατατεθέν της Fat Albert



Οι  νεολαίοι της δεκαετίας του '70 και του '80, οι θαμώνες της Fat Albert, συναντηθήκαμε προχθές το βράδυ στο χώρο του καφέ  Opera και περάσαμε μία υπέροχη βραδιά, με καταπληκτικά μουσικά ακούσματα της εποχής μας.

Το κέφι που έφτασε στα ύψη, ένα ολόκληρο μαγαζί που χόρευε ασταμάτητα- σπάνιο θέαμα πια στις μέρες μας-, τα πειράγματα και οι θύμησες των εφηβικών μας χρόνων από τον χώρο της discotheque Fat Albert και φυσικά η μουσική ήταν τα μόνα συστατικά που κατάφεραν να κάνουν 400 περίπου άτομα μία παρέα.


1979. O dj Νίκος Σώζος στα decks της Fat Albert
Ο dj Νίκος Σώζος, ο τότε dj της Fat Albert, ήταν αυτός που διοργάνωσε τη βραδιά και κατάφερε όπως πάντα, ως ειδήμων του είδους, χωρίς πολύ κόπο ομολογώ, να μας ταξιδέψει 30 χρόνια πίσω και να μας χαρίσει μία αξέχαστη εμπειρία.

Ευχαριστούμε Νίκο!!!!









Και για την ιστορία….



Η discotheque Fat Albert πρωτοάνοιξε τις πόρτες της τον Φεβρουάριο του 1977, εκεί ψηλά στον παλιό Άγιο Χριστόφορο. Ιδιοκτήτης ο Τάσος Κουθούρης.


Το προσωπικό της Fat Albert.
Σωτ. Μακρής, Λάμπ. Καρτέρης, Σ. Αποστολόπουλος,
Νίκ. Σώζος, Χ. Μακρής, Θωμ. Τσόμπος


Στην αρχή λειτουργούσε σαν disco-bistro με ποτό και φαγητό. Ένα χρόνο αργότερα έγινε Café-Disco και από τότε καθιερώθηκε σαν στέκι της νεολαίας.

 Άνοιγε από το μεσημέρι και λειτουργούσε σαν café ως τις 9 το βράδυ. Από νωρίς το απόγευμα τα φώτα χαμήλωναν, οι ρυθμοί ανέβαιναν και ξεκινούσε χορευτικό πρόγραμμα για τους μαθητές λυκείου. Από τις 10 δε το βράδυ μέχρι τις πρωινές ώρες, λειτουργούσε σαν disco.


Θωμ. Τσόμπος, Γιάν. Φασούλης


Κάθε Κυριακή πρωί ο δρόμος που οδηγούσε προς τον παλιό Άγιο Χριστόφορο γέμιζε από νεολαία που κατευθυνόταν στο στέκι τους. Το καθιερωμένο Κυριακάτικο πάρτυ άρχιζε στις 11…
Αγρινιώτες φοιτητές που σπούδαζαν τότε Ιταλία προμήθευαν την Fat Albert  με Ιταλικά ακούσματα, που ήταν το  must της εποχής, και το μαγαζί διέθετε την πιο ενημερωμένη δισκοθήκη στο συγκεκριμένο είδος.

Η Fat Albert έκλεισε το 1981.

O Νίκος Σώζος στην είσοδο της Fat Albert.



Share
Divider Graphics
~Αγρίνιο...Γλυκές Μνήμες~

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Σωκράτης...

Αναδημοσιεύτηκε και στο «ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ»
...ο μετεωρολόγος


-Σωκράτη, θα βρέξει;
-Σωκράτη, πότε θα βρέξει;
-Σωκράτη, τι καιρό θα ‘χουμε το Πάσχα;
Ήταν τα ερωτήματα που υπέβαλλαν, σε κάθε ευκαιρία, μικροί και μεγάλοι, στον ψευτοκαλόγερο Σωκράτη από το Μουσταφούλι, όταν αυτός με το γερασμένο γαϊδούρι του περνούσε από τους δρόμους της Ντούτσαγας, για να πουλήσει την αγροτική πραμάτεια του.
Πολύ δημοφιλής και αγαπητός ο Σωκράτης στους Αγρινιώτες, απ’ όπου περνούσε. Και ποικίλα τα αγροτικά προϊόντα που πουλούσε.
Ήταν αγροτική πραμάτεια που τη διακινούσε στη διαδρομή Παναιτωλίου – Αγρινίου και ιδιαίτερα στην περιοχή της Ντούτσαγας. Καρπούζια, σταφύλια, φρούτα, αγγουροντομάτες, σκορδοκρέμμυδα, χορταρικά, μυρωδικά και ότι άλλο πρόσφερε η πολυποίκιλη αγροτική σοδειά.
Ένα μικρό σκούρο σκουφάκι που θύμιζε, περισσότερο, καθολικό καλογερικό κάλλυμα, σκέπαζε το γερασμένο κεφάλι του Σωκράτη και μια άγρια ασπρόμαυρη μαλλούρα με ξέπλεκες τούφες απλώνονταν στους βασανισμένους ώμους του.
Κάθε πρωί η διέλευση του Σωκράτη από τους απόμακρους δρόμους του Αγρινίου σήμαινε συναγερμό μεταξύ των ξεσηκωμένων πελατών και ιδιαίτερα των γυναικών. Αληθινός συναγερμός σε κάθε στάση του γαϊδουριού για το διάλεγμα και την αγορά της πωλούμενης πραμάτειας.
Πρώτη, όμως, σε ενδιαφέρον ήταν η πρόβλεψη για τον καιρό της ημέρας. Στων περισσοτέρων τα στόματα περνούσε, εναγώνια, η ερώτηση:
-Θα βρέξει σήμερα;
-Σωκράτη, πότε θα βρέξει;
Και, πάντα, η όποια απάντηση του Σωκράτη, είχε το βάρος ενδιαφέρουσας μετεωρολογικής είδησης.

Σωκράτης Πιπερίτσας από το Παναιτώλιο. Σε μικρή ηλικία δοκίμασε το μοναχικό βίο, στον οποίο δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί, όμως διατήρησε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μοναχού για το υπόλοιπο της σχετικά μεγάλης του ζωής, καθώς εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία περίπου ογδόντα ετών.

Ο Σωκράτης, συνήθως, δεν «έπεφτε έξω» και σε προβλέψεις του καιρού και σε άλλες συναφείς προβλέψεις, τόσο συνηθισμένες υπό τις συνθήκες εκείνων των καιρών.
Η αξιοπιστία του ενισχύονταν και από την προηγούμενη θητεία του σε Μοναστήρι, όπου, καθώς λέγονταν, υπηρέτησε ως καλόγερος.
Και είχαν ενδιαφέρον οι «προφητείες» του Σωκράτη και για τον πρόσθετο λόγο ότι εκείνο τον καιρό, δεν υπήρχαν τα μηχανικά μέτρα πρόβλεψης του καιρού, που υπάρχουν σήμερα.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και η αξιοπιστία του Σωκράτη μπήκε σε μεγάλη δοκιμασία και αμφισβήτηση. Τα επιστημονικά μέσα πρόβλεψης του καιρού, αναιρούσαν την εγκυρότητα των προβλέψεων του Σωκράτη.
Κανένας λοιπόν δεν πίστευε πια τις προβλέψεις του. Άλλωστε και ο ίδιος έχασε, με το πέρασμα του χρόνου, την αναγκαία αυτοπεποίθηση. Και ο ίδιος επείσθη, πιά, ότι εφεξής, στερούνταν της «θείας επίνοιας».
Έτσι, η μόνιμη ερώτηση από μικρούς και μεγάλους «Σωκράτη, πότε θα βρέξει;», έχασε την παλιά της σοβαρότητα και κατάντησε πιά ένα αστείο παιχνίδι.
Σε κάθε σχετική ερώτηση, ο Σωκράτης, απέφευγε την απάντηση, προφασιζόμενος την απασχόλησή του με τα έργα της μεταφοράς και πώλησης της αγροτικής πραμάτειας, ενώ συνάμα και οι πελάτες του, με όση πιά τους απέμενε λεπτότητα, απέφευγαν τις όποιες σχετικές συζητήσεις μαζί του. Οι συζητήσεις για τον καιρό έχασαν την παλιά φρεσκάδα. Ώσπου πιά, πρώτος ο Σωκράτης διαισθάνθηκε όλη αυτή την πτωτική πορεία των αλλοτινών καθημερινών συζητήσεων για τον καιρό, με συνέπεια οι όποιες και όσες απαντήσεις για τον καιρό να χάσουν κάθε ενδιαφέρον. Και να πέσουν στον χώρο του φαιδρού…
Κι από τότε, μέχρι που χάθηκαν τα ίχνη του, δεν ξανακούσθηκε εκείνο το:
 -Σωκράτη, τι καιρό θα κάνει σήμερα;
-Σωκράτη, πότε θα βρέξει;
Το λέγαμε παλιά και το ξαναλέγαμε…
Το λέγαμε παλιά και γελούσαμε…
Είχε γίνει πιά, ένα αστείο…

Δημ. Νικ. Τζίμας 



Τα στοιχεία για τον Σωκράτη, μας τα έδωσε ο  Δημήτρης Νίκου.

Share
Divider Graphics
~Αγρίνιο...Γλυκές Μνήμες~

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Βλασσόπουλος Πάνος



Υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους του επαρχιακού τύπου και χάρις στο προοδευτικό του πνεύμα άνοιξε νέους ορίζοντες στην τοπική δημοσιογραφία.

Ο Π. Βλασσόπουλος δεν ήταν γέννημα θρέμμα Αγρινιώτης. Γεννήθηκε το 1898 στο Γαλαξίδι. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο και το 1915 και  ακολουθώντας κατά κάποιον τρόπο την παράδοση του τόπου του και τη μοίρα των νησιωτών,  εισήλθε στην Σχολή Εμποροπλοιάρχων και στην συνέχεια υπηρέτησε στο Εμπορικό Ναυτικό.
Σύντομα όμως εγκατέλειψε τα μακρινά ταξίδια στις θάλασσες και θήτευσε στην δημοσιογραφική σχολή του Γαβριηλίδη.
Το 1929, σε ηλικία 31 ετών,  έρχεται στο Αγρίνιο.  Η αδελφή του ήταν εγκατεστημένη εδώ και παντρεμένη με τον Βασίλη Κρίντα, που εξέδιδε την εφημερίδα «Τριχωνίς» και ο Π. Βλασσόπουλος  αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην εφημερίδα του γαμπρού του.
Σύντομα, η εφημερίδα «Τριχωνίς», γίνεται ένα από τα καλύτερα και τα πιο σοβαρά φύλλα της επαρχίας και γίνεται πόλος έλξης για τους Αγρινιώτες λόγιους που προσφέρουν στην εφημερίδα σπάνιο λογοτεχνικό υλικό, προς δημοσίευση.
Τον Απρίλιο του 1935, ο Βασίλης Κρίντας διορίζεται διευθυντής στο Δήμο Αγρινίου και η εφημερίδα διακόπτει την έκδοσή της. Έτσι ο Πάνος Βλασσόπουλος, τον Ιούνιο του 1935,  ιδρύει την εβδομαδιαία «Νέα Εποχή». Μία εφημερίδα που αποτελεί σταθμό για τον επαρχιακό τύπο.  Από την «Νέα Εποχή» έχει διασωθεί πλήρες αρχείο και ο αναγνώστης πραγματικά εκπλήσσεται από την ποιότητα της εφημερίδας. Μία εφημερίδα με πλούσια και υπεύθυνη ειδησεογραφία, πολλά ρεπορτάζ, έρευνες, χωρίς τυπογραφικά λάθη και μεγάλο σχήμα. Πλούσια λογοτεχνική ύλη, αληθινά διαμάντια, αφού έγινε το φυτώριο νέων λογοτεχνών και εκεί  πρωτοδημοσίευσαν έργα τους σημαντικοί μετέπειτα λόγιοι. Το 1940 αναγκάζεται να κλείσει προσωρινά την εφημερίδα του. Η απελευθέρωση τον βρίσκει αρχισυντάκτη της καθημερινής «Αιτωλοακαρνανική Δράσις». Το 1951 όμως επανεκδίδει την «Νέα Εποχή».


Άνθρωπος έντιμος, καλωσυνάτος, μαχητικός  και απηλλαγμένος από μικρότητες ο Πάνος Βλασσόπουλος, άνθρωπος με δημοκρατικές αξίες δέσποζε στην δημοσιογραφία του επαρχιακού τύπου επί σαράντα χρόνια.
Ο Πάνος Βλασσόπουλος όμως είχε και  το ταλέντο της συγγραφής. Από την ηλικία των 20  είχε αρχίσει να δημοσιεύει έργα του.
Συνεργαζόταν  με το περιοδικό  «Γράμματα» της Αλεξάνδρειας, τη «Σφαίρα» του Ξένου, την «Ελλάδα» του Ποταμιάνου,  με το ψευδώνυμο «Οιανθεύς»,  το αρχαίο όνομα της γενέτειράς του του Γαλαξιδιού.
Στις εφημερίδες "Τριχωνίς" και "Νέα Εποχή" υπάρχουν δημοσιευμένα ποιήματά, διηγήματα, χρονογραφήματά του και λογοτεχνικές επιφυλλίδες άλλοτε με το ψευδώνυμο «Τροβατόρε» και άλλοτε με τα αρχικά "Π.Ι.Β."
Μερικά από τα πιο γνωστά αξιόλογα πεζογραφήματά του είναι «To δράμα του Θωμά», «Η χάρη της Αμφιτρίτης», η «Πρωτοχρονιά πάνω στα χιόνια», τα «Σκάνδαλα στον Όλυμπο», η «Μανταλένα», ο «Γεροσοφός», τα «Τριαντάφυλλα». Τα έργα του δεν έχουν εκδοθεί ποτέ, έγραψαν όμως για το έργο του ο Καβάφης (1916), ο Ζαχ. Παπαντωνίου (1932), ο Κώστας Δημάδης, ο θ. Θωμόπουλος (1954) κ.ά.
Πέθανε το 1971.


Πηγή: "Νέα Εποχή"



Αποτίμηση... 

Ένα κείμενο του Δημ. Γιάκου** για τον Πάνο Βλασσόπουλο 

(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο 10ο τεύχος του περιοδικού "Ρίζα" με τον τίτλο: 

"Πάνος Ι. Βλασσόπουλος, Δάσκαλος Ήθους και Γραφής" 


Είκοσι κιόλας χρόνια πέρασαν από τότε που ένας πολύτιμος φίλος και δάσκαλος έκλεισε για πάντα τα μάτια. Κι όμως, νομίζω πως κάθε φορά που βρίσκομαι στο Βραχώρι, θα τον ξαναδώ ολοζώντανο τον Πάνο Βλασσόπουλο, με την ψηλόλιγνη την κορμοστασιά του, με το αργό του το βάδισμα και με την καλοσύνη που ξεχυνόταν από το πονεμένο του πρόσωπο, το ήρεμο και στοχαστικό... 

Εκείθε μεριά, τον ανηφοράκο, μετά την μπιραρία του Κουτσούκη, κατά του Καλαμαρά το μαγαζί, στην «Απάνω πλατεία», δεξιά, είχε το γραφείο της «Νέας Εποχής» του, αντικριστά στο συμβολαιογραφείο του μακαρίτη Μαγκλάρα, όπου δούλευε τότε και ο αείμνηστος φίλος, συγγραφέας κι αγωνιστής Αντρέας Δ. Πολιτόπουλος. Ανέβαινες, θυμάμαι, μια ξύλινη εξωτερική σκάλα με φαρδιά σκαλοπάτια και κάγκελα, και στον πρώτο όροφο αντάμωνες τον 35άρη - τον προπολεμικό -Βλασσόπουλο, σκυμμένον μπρος στο γραφείο του να γράφει, να διαβάζει την εφημερίδα του, ντόπια ή αθηναϊκή, να σε χαιρετάει εγκάρδια και να σου παραγγέλνει καφέ! 

Ύστατη φορά που τον είδα, μετά τον πόλεμο και την κατοχή, ήταν στα «Παπαστράτεια» του 1970, όπου είχα μιλήσει κι εγώ για τους «Λυρικούς της Ρούμελης». Ανέβηκα βιαστικά, στο σπίτι του τώρα, πριν ξεκινήσω και πάλι για την Αθήνα, και -ο θεός μαρτυράς μου! - του είπα, με όλη μου την αυθορμησιά και την ειλικρίνεια, εκεί μπροστά στη γυναίκα του, την φιλτάτη μου Μαρία Κανή και στ' ανήλικα τότε παιδιά του: 

«Μου ήταν αδύνατο, δάσκαλέ μου και πολύτιμε φίλε μου, να σκέφτομαι πως βρίσκομαι στο Βραχώρι και να μην ανέβω να σε δω και να σε χαιρετήσω...». 

Δεν του είχα πει τότε: «και να σε αποχαιρετήσω», γιατί δεν μπορούσα να βάλω στο νου μου πως σε λίγο καιρό, σε λίγους μόνο μήνες, θα τον αποχαιρετούσα για πάντα, από τις στήλες της «Παναιτωλικής» (Πέμπτη 27 Μαΐου 1971). Και πως το Γενάρη ίσια ίσια της ίδιας χρονιάς θα έστελνα στο ίδιο του το σπίτι, στη φαμελιά του, το παρακάτω τηλεγράφημα: 

«Δια θάνατον προσφιλέστατού μας Πάνου, υποδείγματος ανθρώπου και δημοσιογράφου, συλλυπούμεθα εγκαρδίως. Οικογένεια Δημητρίου Γιάκου». 

Ο Π. Βλασσόπουλος, σαν πρόεδρος του μουσικού συλλόγου "Ορφέας"
κόβει την Πρωτοχρονιάτικη πίτα του συλλόγου, με το τμήμα της
Μαντολινάτας.
Αρχείο Αρ. Μπαρχαμπά



Ο Τάκης Δόξας*, σε κείμενό του, που είναι τυπωμένο στον Δ' τόμο της «Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Χάρη Πάτση, μεταξύ άλλων γράφει: 

«Ως ορθόδοξος του αφηγηματικού Λόγου, ο Βλασσόπουλος έχει δώσει σελίδες με σπαρταριστό κοινωνικό περιεχόμενο και με ήρωες ανθρώπους της στεριάς και πιο πολύ της θάλασσας. Η ποίησή του έχει έναν ειδυλλιακό κυρίως τόνο με εσωτερικό περιεχόμενο και κρουστή ρίμα, ενώ τα χρονογραφήματα του διαπνέονται πότε από σαρκαστική διάθεση και πότε από φιλοσοφικές παραινέσεις» 



Ο Γεράσιμος Παπατρέχας***, στο βιβλίο του «Ιστορία του Αγρινίου», επισημαίνει: 

«Ο Παν. Βλασσόπουλος παρουσίασε μια εφημερίδα με διαφορετικό ύφος. Η αρθρογραφία της διακρίνεται για τον ήπιο τόνο της, όπως ήπιος και διαλλακτικός ήταν κι ο χαρακτήρας του εκδότη της. Όσο για το περιεχόμενό της, το ειδησεογραφικό και καλλιτεχνικό, δεν υστερούσε από κείνο της "Τριχωνίδας". Οπωσδήποτε όμως, δεν είχε το νεύρο της».



Ο Δημήτρης Γιάκος**, σε άρθρο του με τίτλο "30 Χρόνια Επαρχιακής Δημοσιογραφίας", που δημοσιεύτηκε στην Νέα Εστία, γράφει:




*  O Τάκης Δόξας (1913 – 1976) ήταν ποιητής, πεζογράφος, και θεατρικός συγγραφέας. Το πραγματικό όνομα του ήταν Παναγιώτης Λαμπρινόπουλος.

** Ο Δημήτρης Γιάκος (1914 - 1999) ήταν συγγραφέας, λογοτέχνης και κριτικός. Γεννήθηκε στο Αγρίνιο, από Ηπειρώτες γονείς.

*** Ο Γεράσιμος Παπατρέχας (1922 - 1998) ήταν εκπαιδευτικός, λαογράφος και ιστορικός. Γεννήθηκε στην Μαχαιρά Ξηρομέρου.



Share
Divider Graphics
~Αγρίνιο...Γλυκές Μνήμες~