Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

"Υπόγειο" club

Σκέφτηκα να κάνω ένα αφιέρωμα στους χώρους που διασκεδάζαμε πριν χρόνια.
Όλοι μας σχεδόν έχουμε περάσει απ’ αυτά.
Είπα να αρχίσω με τo disco-club "ΥΠΟΓΕΙΟ".
Στις παλιές καπναποθήκες του Κόκκαλη, επί της Μπουκογιάννη, στην καρδιά του Αγρινίου ήταν το "ΥΠΟΓΕΙΟ".


 
Άνοιξε τις πόρτες του το 1988 και άλλαξε τα μέχρι τότε δεδομένα της διασκέδασης στο Αγρίνιο.
Ζήτησα από τον φίλο-δημοσιογράφο Γιάννη Συμψηρή, να μου γράψει ένα κείμενο για το "ΥΠΟΓΕΙΟ" και αυτό που μου έγραψε «διέγραψε» μεμιάς την δική μου εισαγωγή στο θέμα….


                      Το "Υπόγειο" ήταν το απόγειο...

Ο τίτλος δεν είναι παραπλανητικός, αντίθετα είναι ακριβέστατος. Ουσιαστικά το ξεκίνημα του περίφημου clubbing στο Αγρίνιο υπήρξε και το απόγειό του, πολύ απλά γιατί από κει και ύστερα όλα τα άλλα ήταν απομιμήσεις αλλά και γιατί η ιστορία αυτή έφθινε συνεχώς. Το αυθεντικό μπορεί να ξεπεραστεί μόνο όταν ανανεώνεται και αλλάζει με νέες παραστάσεις και με ξένο ή ανακυκλωμένο χρήμα. Από τα παραπάνω δυστυχώς το Αγρίνιο δεν μπόρεσε να διαθέσει τίποτε, όλα αυτά τα χρόνια. Άρα μοιραία και νομοτελειακά ότι ακολούθησε το Υπόγειο δεν είχε τη φρεσκάδα, δεν είχε το χαβαλέ του και δεν είχε την αφέλειά του και για να είμαστε ειλικρινείς δεν είχε και τη διάθεση όλων μας. Να βγούμε έξω κάθε μέρα(!), να πάμε στο σχολείο ή στις δουλειές μας κατευθείαν από ξενύχτι και ελαφρώς... «παλούκι», να ζήσουμε το όνειρο της νεότερης Ελλάδας...


Όταν η κάτοχος του μπλογκ μου ζήτησε ένα κείμενο για εκείνα τα χρόνια και για το πώς άνοιξε και έτρεξε ο μύθος του "Υπογείου", δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό θα γίνει τη μέρα που θα πεθάνει το lifestyle στην Ελλάδα. Τη μέρα δηλαδή που ο Κωστόπουλος θα βγάλει μια επιστολή όπου θα εξηγεί ότι όλη αυτή η διασκέδαση και τα πούρα και η Μύκονος και το «να περνάμε καλά» και η «αποενοχοποίηση» και το «καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος», όλα αυτά γινόταν με δανεικά! Ο ίδιος αφού παρέδωσε τον εαυτό του βορά στους αναγνώστες του, εξηγώντας πως έγινε ο γκουρού της... γκλαμουριάς και άλλων τέτοιων σιχαμένων λέξεων από τα τέλη του 1980 ως τα τέλη του ’90 ( με όλη την αγγλικούρα, τη χλιδή της «καλής ζωής» κλπ, κλπ), τώρα ζητά να μην τον κρίνει το κοινό του σαν κάποιο μικρομεσαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που είχε τα κόζια, αλλά σαν κάποιο εργοδότη που έκανε πράξη το όνειρο των εργαζομένων του! Και τώρα τον τρώνε οι ίδιοι οι άνθρωποι που έτρεχαν σαν τρελοί να πάρουν το «Κλικ» και τα άλλα πονήματά του.



Ε, λοιπόν αυτή είναι ακριβώς η εποχή που έγινε το "Υπόγειο" και αυτά υπήρχαν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ακόμη και εδώ στο Αγρίνιο. Τα λέω για τους νεότερους γιατί οι παλιότεροι τα θυμούνται. Και για μένα, αν κάνω μια σούμα, δεν ήταν ειλικρινή χρόνια, αλλά μάλλον ψεύτικα και βουτηγμένα στο λεγόμενο «Ελληνικό όνειρο», που μας έφερε μέχρι εδώ. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς ήπιαμε παραπάνω από όσο έπρεπε και χαλαστήκαμε ίσως περισσότερο από όσο μας έπαιρνε.
Όμως, παρότι κάποιοι από μας ελάχιστη σχέση είχαμε με τη χορευτική σκηνή ή με το Pump up the Jam (η αφεντιά μου ροκ άκουγε και τότε και τώρα), αποφασίσαμε να βοηθήσουμε σαν ένας κύκλος 10 ή 20 ανθρώπων, κάτι καινούριο που δεν υπήρχε στο Αγρίνιο και το βλέπαμε παντού τριγύρω μας στις διακοπές ή στις βόλτες στην Αθήνα. Ένας φίλος του ενός ή του άλλου πήρε αρχικά θέση στις χιλιάδες κόκκινες καρέκλες που αποτελούσαν το μαγαζί την πρώτη του χρονιά ή στην εξέδρα που άλλαξε τα πάντα από τη δεύτερη χρονιά και μετά. Τότε υπήρχαν και φοιτητές της Οικονομικής Σχολής και μέχρι να φύγουν το πάρτυ δεν είχε τελειώσει από καμία άποψη. Οι ιδέες; Ατέλειωτες. Το κόψιμο του τεράστιου χώρου σε μικρό μπαράκι τις καθημερινές και σε κλαμπ τα Σάββατα, τα πάρτυ, οι dj από την Αθήνα...


Μετά η αφεντιά μου έχασε πολλά επεισόδια γιατί έφυγε για την ξενιτιά... Είχα όμως επαφή και μάθαινα και όποτε μπορούσα κατέβαινα να παρακολουθώ από κοντά τα καλά χρόνια, πλην της διετίας ΄92-’93 που με έφαγε η μαμά πατρίδα.
Το "Υπόγειο" υπήρξε κάτι πραγματικά μπροστά από την εποχή του και το να περιγράψω πως στήθηκε και ποιοι συμμετείχαν δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος. Απλά πρέπει όσοι τα ζήσαμε να κάνουμε μια αυτοκριτική και όσοι είναι πολύ νέοι να μην κρίνουν με τα σημερινά μέτρα γιατί πρόκειται για μια άλλη Ελλάδα, σε μια άλλη εποχή, όπου κανείς από τους σημερινούς πονηρούς που τα ξέρουν όλα δεν μίλαγε... Στο χώρο του "Υπογείου" δεν έπαιξαν μόνο...φλωριές για όσους δεν ξέρουν. Έπαιξαν και μπάντες και dj με ιδέες. Και αρκετό ροκ και τζαζ και άλλα πολλά. Έγιναν γιορτές και πάρτυ, με 3 χιλιάδες κόσμο μέσα και 1000 απέξω. Έπεσε ξύλο για να μπει κόσμος μέσα ή μάλλον γιατί δεν ταίριαζε για να μπει μέσα(ήταν οι εποχές της «πόρτας»). «Αποενοχοποιήθηκαν» πολλοί και πολλές. Και μετά απλά άλλαξαν οι εποχές και πήγαμε όλοι παρακάτω...



Ξέρω τουλάχιστον 20 χοντρά περιστατικά απόλυτου χαβαλέ μέσα στο "Υπόγειο" με τη  συμμετοχή μου και άλλα τόσα που δεν ήμουν εκεί. Ξέρω 40 χοντρές μανούρες και άλλες τόσες με τα παιδιά που δούλεψαν εκεί σαν μπάρμαν ή σαν πόρτα ή σαν μετρ. Το ένα τρίτο από τους γνωστούς στη κοινωνία του Αγρινίου σήμερα, κάποια στιγμή, πέρασε από κει δουλεύοντας ή διασκεδάζοντας και μάλλον λίγο λέω. Κάποιοι άλλοι έχουν φύγει για το εξωτερικό, για την Αθήνα η άλλα μέρη της Ελλάδας και άλλοι για τις Αιωνίους Μονάς! Ξέρω άλλες τόσες Ιστορίες με το Γιάννη, τη Γίτσα ή τον Αντώνη που έστησαν το μαγαζί. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τη Γίτσα που μου είπε να κάνω ένα κείμενο και έγραψα την αυτοβιογραφία μου. Το όφειλα όμως στον εαυτό μου αυτό, γιατί έχω ξεκάθαρη άποψη για τα χρόνια εκείνα.


Για μένα το Αγρίνιο χρειάστηκε ένα "Υπόγειο" και το έκανε σημείο αναφοράς, αλλά μετά λίγα πράγματα ακολούθησαν. Εκείνα τα χρόνια όμως μπορεί να ήταν πολύ διασκεδαστικά και να περάσαμε καλά, αλλά μάλλον μας ξεστράτισαν όλους. Και αυτό Γίτσα δεν μπορούσα-εγώ προσωπικά-να μην το πω.
Και μόνο όμως που μια εισαγωγή για το "Υπόγειο" έγινε αυτοβιογραφία και ιστορική αναδρομή μιας εποχής σας δίνει να καταλάβετε πόσο επηρρέασε αυτό το μαγαζί όχι μόνο τη λεγόμενη νύχτα του Αγρινίου αλλά και τις μέρες του...
 
Γιάννης Συμψηρής
























Αναδημοσιεύτηκε και στο AgrinioRRESS

Αναδημοσιεύτηκε και στο Agrinionews


Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Καθαρή Δευτέρα


 Ξετυλίγοντας την καλούμπα…των αναμνήσεων!!!


Οι μανάδες μας είχαν βάλει τα απαραίτητα στα καλάθια και στις τσάντες, τουρσί, τώρα το λένε πίκλες,  ελιές, λίγο χταποδάκι, χαλβά, ουζάκι, λαγάνα, φασόλια, ταραμοσαλάτα, δυό κουρέλια, νερό…και ποδαρόδρομο μέχρι το ύψωμα της  Αγίας Παρασκευής.
1962...Καθαρή Δευτέρα στην Αγία Παρασκευή

Το ραδιόφωνο με τις μπαταρίες στα χέρια, οι μεγαλύτεροι τα μπουζουκάκια τους και εμείς τα παιδιά, τους χαρταετούς μας.
Ο χαρταετός…το αγαπημένο έθιμο για μικρά και μεγάλα παιδιά, ο χαρταετός που μας  πρόσφερε με τις τρελές και απίθανες πτήσεις του μοναδικές στιγμές χαράς.
Μέρες πριν στην αγορά, να ψωνίζουμε κόλες γλασέ ή σκέτες λαδόκολλες για να τις ζωγραφίσουμε, καλούμπα. Έπειτα να ψάχνουμε στα ρέματα για καλάμια, να μαζεύουμε πολλές εφημερίδες για την ουρά και να φτιάχνουμε τον χαρταετό μας. Με ιδιαίτερο τελετουργικό τρόπο, από τα χεράκια του μπαμπά μου τα πρώτα χρόνια και αργότερα μόνοι μας.
"Το μυστικό για έναν καλό χαρταετό, έλεγε, είναι  στα ζύγια, στην ουρά… και στον καιρό!!!"

1960...Καθαρή Δευτέρα στο Στράτο
 
Από μέρες πριν ρωτούσαμε να μάθουμε για τον καιρό. Αν έλεγαν ότι θα βρέχει…η στεναχώρια μας μεγάλη. Αέρα θέλαμε. Να φυσάει αρκετά. Έπρεπε ο χαρταετός μας να πετάξει με την πρώτη!!!




Και στο πέταγμα…πόσες φορές φοβηθήκαμε ότι θα σπάσουν τα καλάμια ή ο σπάγκος, ότι θα σκιστεί το χαρτί ή θα χαλάσουν τα ζύγια του…
Κι εκεί, στην εξοχή…παντού φωνές…
 " Τρέχα, τρέχα πέφτει... Τράβα σπάγκο, τράααβαααααα..."
" Δικός σου είναι ο χαρταετός; Πάρ’ τον πιο πέρα, θα μπερδευτεί με τον δικό μας…"
" Αμόλα καλούμπα, αμόλα καλούμπα…"


1960...Καθαρή Δευτέρα στο Στράτο
 
Σήκωνες το κεφάλι σου προς τον ουρανό και ήταν γεμάτος χαρταετούς…

Χρώματα, σχήματα, μεγέθη…

Στο δρόμο της επιστροφής κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι, σέρναμε τα πόδια μας και ο δρόμος μας φαινόταν ατέλειωτος…
"Μελισσάνθη"

Ευχαριστώ την φίλη Μαρία για την παραχώρηση των φωτογραφιών.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Ξετυλίγοντας την καλούμπα…των αναμνήσεων!!!


Οι Μπούλες

Τα σεντούκια και τα παλιά μπαούλα άνοιγαν.
Τα παλιά κοστούμια με τους τριμμένους καβάλους και τους μπαλωμένους αγκώνες, τα πουκάμισα με τον τριμμένο από το πολύ φόρεμα γιακά, τα παλιά φουστάνια της μαμάς, οι μαύρες ρόμπες της γιαγιάς….και έτοιμες οι φορεσιές για τις απόκριες.
Οι Μπούλες…άνδρες, ντυμένοι με γυναικεία ρούχα, γυναίκες ντυμένοι άντρες,  το πρόσωπο βαμμένο ή με μάσκες, τα απαραίτητα αξεσουάρ και έτοιμη η αποκριάτικη φορεσιά. Πού λεφτά για στολές…
Γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και η "αποκάλυψη"  γινόταν μόνο αν η οικοδέσποινα τους αναγνώριζε. 
Της μόδας οι γέροι, οι γριές και οι τσιγγάνες!!! Οι τσιγγάνες με εκείνο το "να σε πω τη μοίρα σου". Αρκετά "κατατοπισμένες" και ήξεραν τι έλεγαν στους γνωστούς και φίλους…


1951... Κάπου στον Άγιο Χριστόφορο


1960...Κάπου στην Ντούτσαγα


1960...Κάπου στην Ντούτσαγα


1960...Κάπου στην Ντούτσαγα


1964...Κάπου στα Προσφυγικά

Ευχαριστώ την φίλη Μαρία για την παραχώρηση των φωτογραφιών.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Εψές σαν όλα τα βραδάκια...


...να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
                      Κ. Βάρναλης



Μικρά λαμαρινένια τραπεζάκια, ψάθινες καρέκλες, ένα κατρούτσο κρασί, λίγες ελιές και μία ντομάτα στα τέσσερα για μεζέ...αλλά καλή παρέα, χαμόγελο και αισιοδοξία.


28 Ιουνίου 1970
στην ταβέρνα «του Λιάγκα» στα Διαμαντέικα 

Από το αρχείο του Χρήστου Ν. Πουρναρά.
Διακρίνονται οι: Χρήστος και Ευαγγελή Πουρναρά, Θωμάς και Αμαλία Τάτση και το ζεύγος Μυτσόλα. 
Με τον φωτογραφικό φακό του γνωστού 
Αγρινιώτη φωτογράφου Γιάννη Μακρή.


1955
στο κέντρο "Χαραυγή",
απέναντι από το Πάρκο, δίπλα από το Εργατικό Κέντρο. 
Από το φωτογραφικό αρχείο της Maria Rixinger.




1958
 

Αλήθεια πόσοι από εσάς θυμάστε τον μικροπωλητή ξηρών καρπών, με το ξύλινο κασελάκι, τον "Βάγια"...


Ευχαριστώ θερμά την κ. Maria Rixinger και
τον κ. Χρήστο Πουρναρά
για την παραχώρηση των φωτογραφιών.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Η δίκη των καπνοπαραγωγών στο Αγρίνιο


...το 1962

Οι αγρότες της περιοχής μας νοιώθοντας την εκμετάλλευση που γινόταν εις βάρος τους από τους καπνέμπορους και καπνοβιομηχάνους, οργάνωσαν κινητοποιήσεις και κατέβηκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Η μάχη των καπνοπαραγωγών της περιοχής μας έγινε στις 8 Σεπτέμβρη του 1962 σε δύο σημεία-κλειδιά της εθνικής οδού Αγρινίου-Αμφιλοχίας. Στην Σφήνα και στο Σαμάρι.
Η μάχη αυτή βάφτηκε με το αίμα του καπνοπαραγωγού Δημήτρη Βλάχου από την Λεπενού.

 Για την εξέγερση των καπνοπαραγωγών Ξηρομέρου  και Βάλτου και την κατάληξή της με την δολοφονία του Δημήτρη Βλάχου έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση. ( Πατήστε εδώ για να διαβάσετε)

Πατήστε για μεγέθυνση

Ο επίλογος εκείνης της μάχης ήταν η δίκη 18 καπνοπαραγωγών που συνελήφθησαν. 
Μια δίκη που πήρε μεγάλες διαστάσεις και προβλήθηκε από όλα τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα.
Μια δίκη-σύμβολο του αγώνα των αγροτών ενάντια στην εκμετάλλευση του μόχθου τους.
Μια δίκη-σταθμός στην ιστορία του αγροτικού κινήματος όχι μόνο του τόπου μας, αλλά και πανελλαδικά.

Οι κατηγορούμενοι ήταν οι :
  • Δημοσθένης Θεοδ. Παλκογιάννης
  • Γεράσιμος Μιχ. Τζαχρήστας
  • Βασίλειος Δημ. Βραχάς
  • Ιωάννης Δημ. Γκόργκας
  • Δημήτριος Αθ. Τζούρος
  • Ιωάννης Π. Σούνας
  • Ιωάννης Β. Μπακογιώργος
  • Γεώργιος Απ. Μαγκλάρας
  • Δημήτριος Νικ. Μαυρομμάτης
  • Κων/νος Αθ. Κούτσικος
  • Κων/νος Η. Ζέλος
  • Πάτροκλος Ιωάν. Ρούτσης
  • Δημήτριος Κων. Κουτρούμπας
  • Ιωάννης Αδάμος ή Τσούλος
  • Κων/νος Β. Σκοτίδας
  • Ανδρέας Γρηγ. Τζαμαλής
  • Λάμπρος Αποστόλου
  • Παναγιώτης Κων/νου Κόκκαλης

Οι κατηγορίες που τους βάρυναν ήταν « στάση, αντίσταση κατά της αρχής, παρακώλυση συγκοινωνιών και απλών σωματικών κακώσεων».


Στιγμιότυπο από τη δίκη
Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο «Η δίκη των καπνοπαραγωγών 
Ξηρομέρου – Βάλτου στο Αγρίνιο το 1962» του Γρηγόρη Μπακόλα.


Η δίκη άρχισε το Σάββατο, 10 Νοέμβρη του 1962 στο τριμελές Πλημμελειοδικείο Αγρινίου.
 
Η σύνθεση του δικαστηρίου ήταν ο Πρόεδρος Πρωτοδικών Σταύρος Ντάλλας και οι Πρωτοδίκες Γεώργιος Δημόπουλος και Δημήτριος Φωτόπουλος. Εισαγγελέας ο Δημήτριος Ρενιέρης.
Την υπεράσπιση των κατηγορουμένων ανέλαβαν δεκατρείς δικηγόροι από το Αγρίνιο και την Αθήνα.
Μάρτυρες κατηγορίας επτά άτομα, όλοι αστυνομικοί και είκοσι έξι μάρτυρες υπεράσπισης.

Η Απόφαση του δικαστηρίου

Το δικαστήριο έκρινε και τους 18 κατηγορούμενους αθώους για τις κατηγορίες στάσης και σωματικής βλάβης κατά των αστυνομικών και καταδίκασε μόνο τους πέντε από αυτούς για παρακώλυση συγκοινωνίας. 
Τους τρεις από αυτούς με τριετή αναστολή και τους άλλους δύο με εξαγορά της ποινής τους προς 100 δραχμές ημερησίως.


Ο τύπος έγραψε για την αθωωτική απόφαση.

Πατήστε για μεγέθυνση



Πατήστε για μεγέθυνση




Πατήστε για μεγέθυνση


Στο βιβλίο «Η δίκη των καπνοπαραγωγών Ξηρομέρου – Βάλτου στο Αγρίνιο το 1962» του Γρηγόρη Μπακόλα διαβάζουμε :

«…Η δίκη αυτή διεξάχθηκε επί πενθήμερο υπό δραματικές συνθήκες και υπό το κράτος ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας και μεγάλης συγκίνησης του πολυπληθούς ακροατηρίου. Υπολογίζεται ότι τη δίκη αυτή παρακολούθησαν περί τους 5000 αγρότες…»

«…Η διαδικασία κατά την δίκη αυτή τελείωσε αργά την νύχτα της 13ης Νοεμβρίου, με την μνημειώδη δικανική αγόρευση του εκ των υπερασπιστών Σταύρου Κανελλόπουλου, το τέρμα της αγόρευσης του οποίου κάλυψαν παρατεταμένα χειροκροτήματα εκ μέρους του πολυπληθούς και σε πλήρη συγκίνηση τελούντος ακροατηρίου…»

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Αγρινιώτισσες στην Αντίσταση (4)


Λεβεντογέννα η περιοχή της Δυτικής Στερεάς, με πλούσια δημοκρατική παράδοση.
Το Αγρίνιο έδωσε πολλά από τα παιδιά του σ’ όλους τους αγώνες. Από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, τον Μακεδονικό Αγώνα, τα καπνεργατικά κινήματα, την αντίσταση στα Χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.
Μια μικρή αναφορά κι ένα μικρό φόρο τιμής, σε σχέση με την προσφορά τους, κάναμε στις τρείς αγωνίστριες, Κατίνα Χατζάρα, Ελένη Ανδρεοπούλου και Μαρία Δημάδη.
Ήταν όμως πολλές αυτές που αψήφησαν τους κινδύνους και πρόσφεραν ότι μπορούσαν στην Αντίσταση κατά την περίοδο της Κατοχής. Γιατί η Αντίσταση δεν ήταν μόνο μάχες και σαμποτάζ στα βουνά. Ούτε μόνο διαδηλώσεις και συλλαλητήρια στις πόλεις. 


Η Αγρινιώτισσα Βασιλική Ζαχείλα


Η Αργυρώ Μουτζούρη - Παπαστεργίου, η Αγγέλω Στεργιάκη, η Μαρία Καραμπίνη - Στάικου, η Άννα Παληγιαννοπούλου - Καλλίνου, η Φωτεινή Αποστολοπούλου, η Γιούλα Αλεξά, η Βασιλική Ζαχείλα, η Νίκη Βέλλιου….


Η Αργυρώ Μουτζούρη-Παπαστεργίου, ήταν μαμή.

Ήταν οργανωμένη και συμμετείχε στην Εθνική Αλληλεγγύη. Συνελήφθη και φυλακίστηκε στις φυλακές της Αγίας Τριάδος την ίδια μέρα με την Κατίνα Χατζάρα. Λέγεται ότι μάλλον υπήρξε προδοσία από κάποια άλλη γυναίκα που συνελήφθη και δεν άντεξε τους βασανισμούς. Μετά από παρέμβαση κάποιων η Παπαστεργίου γλύτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα την τελευταία στιγμή.

Το σπίτι της Αργυρώς Παπαστεργίου


Ο γιός της Παπαστεργίου Ευάγγελος θυμάται:
«…εγώ ήμουν δέκα χρονών περίπου, όταν την έπιασαν. Η μητέρα μου ήταν δυνατή και άξια γυναίκα. Ήταν, πρέπει να ήταν στην Αντίσταση. Στην Αλληλεγγύη. Θυμάμαι μια φορά είχαν έρθει στο σπίτι οι Γερμανοί για να πιάσουν ένα δωμάτιο να μείνουν. Τρομάρα…Κάτι προκηρύξεις η μάνα τις είχε πάνω στο γραφείο. Κέρωσε η μάνα…να δεις σύμπτωση…ο αδελφός μου προπολεμικά ήθελε να μάθει γερμανικά κι είχε αγοράσει μια γραμματική…Την είχε πάνω στο γραφείο…Η μάνα με κινήσεις και ήχους τους έδειχνε ότι είναι μαμή και ότι εκεί θα υπάρχει φασαρία…Κοίταξαν τα δωμάτια…γύρισαν πίσω κι έκατσαν πάνω στο γραφείο. Το μάτι έπεσε πάνω στην γραμματική, ενθουσιασμός, γέλια…μας άφησαν κι έφυγαν…Κοίτα σύμπτωση…γλυτώσαμε από μία γραμματική…»
(Από το βιβλίο: «ΚΑΤΟΧΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ» της Κων/να Μπάδα και του Θανάση Σφήκα)

Η Αγγέλω Στεργιάκη ήταν αγρότισσα και ζούσε στα Νταλιανέικα, περιοχή που βρισκόταν πίσω από το Πάρκο προς την Αγία Παρασκευή. Ήταν σύνδεσμος της πόλης με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. 

Μαζί με την μεταφορά των ξύλων που κατέβαζε στο Αγρίνιο για να τα πουλήσει, μετέφερε και σημειώματα και πληροφορίες ανάμεσα στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και των οργανώσεων του ΕΑΜ στην πόλη.
Συνελήφθη και σύμφωνα με μαρτυρίες, υπέστη φρικτά βασανιστήρια από τους ταγματασφαλίτες και στην συνέχεια εκτελέστηκε από τον ίδιο τον Τολιόπουλο.
 (Από το βιβλίο: «ΚΑΤΟΧΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ» της Κων/να Μπάδα και του Θανάση Σφήκα)

Η Μαρία Καραμπίνη-Στάικου ήταν σύνδεσμος και συνελήφθη από τα Τάγματα Ασφαλείας του Τολιόπουλου και εκτελέστηκε έξω από το σχολείο στο Δοκίμι.
(Από το βιβλίο: «ΚΑΤΟΧΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ» της Κων/να Μπάδα και του Θανάση Σφήκα)


Ήταν όμως κι άλλες. Κι άλλες πολλές…