Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Βλασσόπουλος Πάνος



Υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους του επαρχιακού τύπου και χάρις στο προοδευτικό του πνεύμα άνοιξε νέους ορίζοντες στην τοπική δημοσιογραφία.

Ο Π. Βλασσόπουλος δεν ήταν γέννημα θρέμμα Αγρινιώτης. Γεννήθηκε το 1898 στο Γαλαξίδι. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο και το 1915 και  ακολουθώντας κατά κάποιον τρόπο την παράδοση του τόπου του και τη μοίρα των νησιωτών,  εισήλθε στην Σχολή Εμποροπλοιάρχων και στην συνέχεια υπηρέτησε στο Εμπορικό Ναυτικό.
Σύντομα όμως εγκατέλειψε τα μακρινά ταξίδια στις θάλασσες και θήτευσε στην δημοσιογραφική σχολή του Γαβριηλίδη.
Το 1929, σε ηλικία 31 ετών,  έρχεται στο Αγρίνιο.  Η αδελφή του ήταν εγκατεστημένη εδώ και παντρεμένη με τον Βασίλη Κρίντα, που εξέδιδε την εφημερίδα «Τριχωνίς» και ο Π. Βλασσόπουλος  αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην εφημερίδα του γαμπρού του.
Σύντομα, η εφημερίδα «Τριχωνίς», γίνεται ένα από τα καλύτερα και τα πιο σοβαρά φύλλα της επαρχίας και γίνεται πόλος έλξης για τους Αγρινιώτες λόγιους που προσφέρουν στην εφημερίδα σπάνιο λογοτεχνικό υλικό, προς δημοσίευση.
Τον Απρίλιο του 1935, ο Βασίλης Κρίντας διορίζεται διευθυντής στο Δήμο Αγρινίου και η εφημερίδα διακόπτει την έκδοσή της. Έτσι ο Πάνος Βλασσόπουλος, τον Ιούνιο του 1935,  ιδρύει την εβδομαδιαία «Νέα Εποχή». Μία εφημερίδα που αποτελεί σταθμό για τον επαρχιακό τύπο.  Από την «Νέα Εποχή» έχει διασωθεί πλήρες αρχείο και ο αναγνώστης πραγματικά εκπλήσσεται από την ποιότητα της εφημερίδας. Μία εφημερίδα με πλούσια και υπεύθυνη ειδησεογραφία, πολλά ρεπορτάζ, έρευνες, χωρίς τυπογραφικά λάθη και μεγάλο σχήμα. Πλούσια λογοτεχνική ύλη, αληθινά διαμάντια, αφού έγινε το φυτώριο νέων λογοτεχνών και εκεί  πρωτοδημοσίευσαν έργα τους σημαντικοί μετέπειτα λόγιοι. Το 1940 αναγκάζεται να κλείσει προσωρινά την εφημερίδα του. Η απελευθέρωση τον βρίσκει αρχισυντάκτη της καθημερινής «Αιτωλοακαρνανική Δράσις». Το 1951 όμως επανεκδίδει την «Νέα Εποχή».


Άνθρωπος έντιμος, καλωσυνάτος, μαχητικός  και απηλλαγμένος από μικρότητες ο Πάνος Βλασσόπουλος, άνθρωπος με δημοκρατικές αξίες δέσποζε στην δημοσιογραφία του επαρχιακού τύπου επί σαράντα χρόνια.
Ο Πάνος Βλασσόπουλος όμως είχε και  το ταλέντο της συγγραφής. Από την ηλικία των 20  είχε αρχίσει να δημοσιεύει έργα του.
Συνεργαζόταν  με το περιοδικό  «Γράμματα» της Αλεξάνδρειας, τη «Σφαίρα» του Ξένου, την «Ελλάδα» του Ποταμιάνου,  με το ψευδώνυμο «Οιανθεύς»,  το αρχαίο όνομα της γενέτειράς του του Γαλαξιδιού.
Στις εφημερίδες "Τριχωνίς" και "Νέα Εποχή" υπάρχουν δημοσιευμένα ποιήματά, διηγήματα, χρονογραφήματά του και λογοτεχνικές επιφυλλίδες άλλοτε με το ψευδώνυμο «Τροβατόρε» και άλλοτε με τα αρχικά "Π.Ι.Β."
Μερικά από τα πιο γνωστά αξιόλογα πεζογραφήματά του είναι «To δράμα του Θωμά», «Η χάρη της Αμφιτρίτης», η «Πρωτοχρονιά πάνω στα χιόνια», τα «Σκάνδαλα στον Όλυμπο», η «Μανταλένα», ο «Γεροσοφός», τα «Τριαντάφυλλα». Τα έργα του δεν έχουν εκδοθεί ποτέ, έγραψαν όμως για το έργο του ο Καβάφης (1916), ο Ζαχ. Παπαντωνίου (1932), ο Κώστας Δημάδης, ο θ. Θωμόπουλος (1954) κ.ά.
Πέθανε το 1971.


Πηγή: "Νέα Εποχή"



Αποτίμηση... 

Ένα κείμενο του Δημ. Γιάκου** για τον Πάνο Βλασσόπουλο 

(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο 10ο τεύχος του περιοδικού "Ρίζα" με τον τίτλο: 

"Πάνος Ι. Βλασσόπουλος, Δάσκαλος Ήθους και Γραφής" 


Είκοσι κιόλας χρόνια πέρασαν από τότε που ένας πολύτιμος φίλος και δάσκαλος έκλεισε για πάντα τα μάτια. Κι όμως, νομίζω πως κάθε φορά που βρίσκομαι στο Βραχώρι, θα τον ξαναδώ ολοζώντανο τον Πάνο Βλασσόπουλο, με την ψηλόλιγνη την κορμοστασιά του, με το αργό του το βάδισμα και με την καλοσύνη που ξεχυνόταν από το πονεμένο του πρόσωπο, το ήρεμο και στοχαστικό... 

Εκείθε μεριά, τον ανηφοράκο, μετά την μπιραρία του Κουτσούκη, κατά του Καλαμαρά το μαγαζί, στην «Απάνω πλατεία», δεξιά, είχε το γραφείο της «Νέας Εποχής» του, αντικριστά στο συμβολαιογραφείο του μακαρίτη Μαγκλάρα, όπου δούλευε τότε και ο αείμνηστος φίλος, συγγραφέας κι αγωνιστής Αντρέας Δ. Πολιτόπουλος. Ανέβαινες, θυμάμαι, μια ξύλινη εξωτερική σκάλα με φαρδιά σκαλοπάτια και κάγκελα, και στον πρώτο όροφο αντάμωνες τον 35άρη - τον προπολεμικό -Βλασσόπουλο, σκυμμένον μπρος στο γραφείο του να γράφει, να διαβάζει την εφημερίδα του, ντόπια ή αθηναϊκή, να σε χαιρετάει εγκάρδια και να σου παραγγέλνει καφέ! 

Ύστατη φορά που τον είδα, μετά τον πόλεμο και την κατοχή, ήταν στα «Παπαστράτεια» του 1970, όπου είχα μιλήσει κι εγώ για τους «Λυρικούς της Ρούμελης». Ανέβηκα βιαστικά, στο σπίτι του τώρα, πριν ξεκινήσω και πάλι για την Αθήνα, και -ο θεός μαρτυράς μου! - του είπα, με όλη μου την αυθορμησιά και την ειλικρίνεια, εκεί μπροστά στη γυναίκα του, την φιλτάτη μου Μαρία Κανή και στ' ανήλικα τότε παιδιά του: 

«Μου ήταν αδύνατο, δάσκαλέ μου και πολύτιμε φίλε μου, να σκέφτομαι πως βρίσκομαι στο Βραχώρι και να μην ανέβω να σε δω και να σε χαιρετήσω...». 

Δεν του είχα πει τότε: «και να σε αποχαιρετήσω», γιατί δεν μπορούσα να βάλω στο νου μου πως σε λίγο καιρό, σε λίγους μόνο μήνες, θα τον αποχαιρετούσα για πάντα, από τις στήλες της «Παναιτωλικής» (Πέμπτη 27 Μαΐου 1971). Και πως το Γενάρη ίσια ίσια της ίδιας χρονιάς θα έστελνα στο ίδιο του το σπίτι, στη φαμελιά του, το παρακάτω τηλεγράφημα: 

«Δια θάνατον προσφιλέστατού μας Πάνου, υποδείγματος ανθρώπου και δημοσιογράφου, συλλυπούμεθα εγκαρδίως. Οικογένεια Δημητρίου Γιάκου». 

Ο Π. Βλασσόπουλος, σαν πρόεδρος του μουσικού συλλόγου "Ορφέας"
κόβει την Πρωτοχρονιάτικη πίτα του συλλόγου, με το τμήμα της
Μαντολινάτας.
Αρχείο Αρ. Μπαρχαμπά



Ο Τάκης Δόξας*, σε κείμενό του, που είναι τυπωμένο στον Δ' τόμο της «Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Χάρη Πάτση, μεταξύ άλλων γράφει: 

«Ως ορθόδοξος του αφηγηματικού Λόγου, ο Βλασσόπουλος έχει δώσει σελίδες με σπαρταριστό κοινωνικό περιεχόμενο και με ήρωες ανθρώπους της στεριάς και πιο πολύ της θάλασσας. Η ποίησή του έχει έναν ειδυλλιακό κυρίως τόνο με εσωτερικό περιεχόμενο και κρουστή ρίμα, ενώ τα χρονογραφήματα του διαπνέονται πότε από σαρκαστική διάθεση και πότε από φιλοσοφικές παραινέσεις» 



Ο Γεράσιμος Παπατρέχας***, στο βιβλίο του «Ιστορία του Αγρινίου», επισημαίνει: 

«Ο Παν. Βλασσόπουλος παρουσίασε μια εφημερίδα με διαφορετικό ύφος. Η αρθρογραφία της διακρίνεται για τον ήπιο τόνο της, όπως ήπιος και διαλλακτικός ήταν κι ο χαρακτήρας του εκδότη της. Όσο για το περιεχόμενό της, το ειδησεογραφικό και καλλιτεχνικό, δεν υστερούσε από κείνο της "Τριχωνίδας". Οπωσδήποτε όμως, δεν είχε το νεύρο της».



Ο Δημήτρης Γιάκος**, σε άρθρο του με τίτλο "30 Χρόνια Επαρχιακής Δημοσιογραφίας", που δημοσιεύτηκε στην Νέα Εστία, γράφει:




*  O Τάκης Δόξας (1913 – 1976) ήταν ποιητής, πεζογράφος, και θεατρικός συγγραφέας. Το πραγματικό όνομα του ήταν Παναγιώτης Λαμπρινόπουλος.

** Ο Δημήτρης Γιάκος (1914 - 1999) ήταν συγγραφέας, λογοτέχνης και κριτικός. Γεννήθηκε στο Αγρίνιο, από Ηπειρώτες γονείς.

*** Ο Γεράσιμος Παπατρέχας (1922 - 1998) ήταν εκπαιδευτικός, λαογράφος και ιστορικός. Γεννήθηκε στην Μαχαιρά Ξηρομέρου.



Share
Divider Graphics
~Αγρίνιο...Γλυκές Μνήμες~

2 σχόλια:

  1. Kαλημέρα , υπέροχη αναρτηση για αυτόν τον Αγρινώτη στην καρδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Γίτσα και καλή εβδομάδα!
    Αλλη μια εξαιρετική ανάρτηση,που ξυπνάει γλυκές μνήμες στον υποφαινόμενο.Πρόλαβα την έντυπη έκδοση της Νέας Εποχής,που τη συνέχισε για κάμποσα χρόνια ο γιος του αείμνηστου Πάνου Βλασσόπουλου κι είχα την τιμή και τη χαρά να φιλοξενηθούν κείμενά μου στις σελίδες της κάπου εκεί στο 1975.
    Να είσαι καλά να μας θυμίζεις όμορφα πράγματα από την πόλη μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αν έχετε περισσότερες πληροφορίες για τα θέματά μας, καθώς και διορθώσεις ( "ουδείς αλάνθαστος...."), γράψτε μας στο gitsanas@gmail.com

Στείλτε μας και δικές σας σκέψεις, φωτογραφίες, κείμενά σας, ποιήματα στο gitsanas@gmail.com