Κάποτε…
Κάποτε που η μάνα έφτιαχνε τηγανίτες για πρωινό.
Κάποτε που το μολύβι «έλιωνε» μέχρι να αγοράσουμε άλλο
Κάποτε που για σβηστήρα πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού.
Κάποτε…
Κάποτε που τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς φορούσαν τα ρούχα αυτών που είχαν μεγαλώσει.
Κάποτε που κάθε απόγευμα τα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια, γέμιζαν με σκαμνάκια.
Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια «μεγάλη οικογένεια».
Κάποτε…
Κάποτε που οι λαμαρίνες τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πηγαινοέρχονταν από τις νοικοκυρές στο φούρνο, γεμάτες κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
Κάποτε που από βραδύς την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ο πατέρας έκανε ψιλά για τα παιδιά που θα έρχονταν για τα Κάλαντα.
Κάποτε που τις Απόκριες ντυνόμασταν «μπούλες», με ότι είχε το μπαούλο.
Κάποτε…
Κάποτε που κάθε Κυριακή ήταν γιορτή, με όλη την οικογένεια μαζεμένη γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι.
Κάποτε που κάθε Κυριακή απόγευμα φοράγαμε τα καλά μας, ανεβοκατεβαίναμε την Παπαστράτου και μετά καταλήγαμε στο Πάρκο.
Κάποτε που τα καλοκαιρινά σινεμαδάκια γέμιζαν.
Κάποτε που περνούσαμε «αξέχαστες στιγμές» στο ταπεινό ταβερνάκι με το τζουκ-μποξ.
Κάποτε που τα πάρτυ στα σπίτια ήταν η καλύτερη διασκέδαση.
Κάποτε…
Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον κήπο του, τα κηπευτικά του, τα ζωντανά του.
Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν μόνιμα ξεκλείδωτες και τα κλειδιά τους κάτω από το χαλάκι.
Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα δέμα με ρούχα, ένα μπουκάλι λάδι, λίγα αυγά.
Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.
Κάποτε…
Κάποτε που το μαγκάλι ζέσταινε όλο το σπίτι.
Κάποτε που μας έλεγαν παραμύθια σε συνέχειες, με κάποιους «Άθλιους», κάποιου Ουγκώ, με κάποιον «Καπετάν-Μιχάλη», κάποιου «Καζαντζάκη».
Κάποτε που διαβάζαμε για να μας πάρει ο ύπνος.
Κάποτε…
Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
Κάποτε που παίζαμε στις αλάνες.
Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.
Κάποτε που ζητούσαμε και μια «συγνώμη».
Κάποτε…
Κάποτε…
Κάποτε που είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!
ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ
~Αγρίνιο...Γλυκές Μνήμες~
Κάποτε όμως υπήρχε και μεγάλη ανελευθερία , ειδικά για τα κορίτσια
ΑπάντησηΔιαγραφήυπήρχε η πολύ κλειστή κοινωνία , που δεν άφηνε περιθώρια δράσης, υπήρχε πολύ κουτσομπολιό και το" τι θα πει ο κόσμος" και παντρειά με το ζόρι και κατηχητικό και πολλές αναχρονιστικές αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες και αμάθεια μεγάλη. Ας μην εξειδανικεύουμε το παρελθόν επειδή χάσαμε το μέτρο σήμερα. Δεν ήταν όλα τόσο καλά, όπως ποτέ σε μία εποχή δεν είναι όλα καλά. Από τη δική μας εποχή ας προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο τις κατακτήσεις μας και την ανθρωπιά μας. Δεν χάθηκαν τα πάντα. Οι άνθρωποι μπορούν όταν αγωνίζονται να ζήσουν αξιοπρεπώς και να καταφέρουν πολλά ακόμα και όταν όλα γύρω τους καταρέουν. Και σήμερα υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Τι λες τώρα .... Τελείως εκτός θέματος.... Ο καθένας μς τον πόνο του :(
Διαγραφήκάποτε.....ήμασταν όλοι πιο άθωοι και αγνοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτικό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που θέλω να συμπληρώσω είναι ότι το εξαιρετικό κείμενο της κυρίας Μελισσάνθης δεν αναφέρεται στο πολύ μακρινό παρελθόν αλλά για πράγματα και καταστάσεις που ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια και μιλώ για τα δικά μου τουλάχιστον των δεκαετιών '60 και '70 και φυσικά νοσταλγούμε,γι αυτό και βρισκόμαστε σ' αυτή τη σελίδα.
Σαφώς υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι αλλά τότε η ανθρωπιά ήταν κανόνας ενώ σήμερα δυσεύρετη.
Να είσαι καλά Γίτσα μου,καλημέρα.
Καλησπέρα Γίτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγάπη μου για όλα τα όμορφα που μας παρουσιάζεις και γαληνεύουν την ψυχή μας μέσα στις άγριες μέρες που ζούμε.
Sofia,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!!
Πάντα και παντού υπάρχουν τα καλά και τα άσχημα.Και τότε και τώρα.
Θα ήταν υπέροχο να κρατάμε τα καλά, να πετάμε τα σκάρτα και να προχωράμε...
Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι με Α κεφαλαίο γύρω μας...
Ευχαριστώ για την επίσκεψη!!!
"theoagr",
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για την επίσκεψη.
Πιό κοντά ο ένας στον άλλο είμαστε τότε, πιό απονήρευτοι, ναι!!
Και νομίζω ότι νοιαζόμασταν για τον διπλανό μας πιό πολύ...
"ΖΕΙΔΩΡΟΝ",
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι όπως τα λες...τώρα είναι εξαίρεση η ανθρωπιά...
Αλλά σίγουρα υπάρχουν Άνθρωποι και σήμερα, αλλοίμονο αν δεν υπήρχαν.
"Ιχνηλάτη",
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ φίλε μου!!!
Χρώμα εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια.
Photo Τίτλοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για την επίσκεψη!!!
Καλησπέρα Γίτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανθρωπιά είναι που συνδέει τις δυο εποχές. Το κάποτε με το σήμερα. Γλυκές μνήμες μα και δυσκολίες και πόνος, κάποτε, κι ελπίδα για καλύτερο μέλλον. Δύσκολο το σήμερα, σκληρό κι αβέβαιο παρόν και μέλλον. Υπάρχει και σήμερα ανθρωπιά, δεν απογοητεύομαι. Αυτός που αγωνίζεται για να περισώσει την αξιοπρέπειά του, δε μπορεί παρά να είναι Ανθρωπος. Κι αυτός που είναι αλληλέγγυος στον αγώνα του διπλανού του για επιβίωση, κι αυτός είναι Ανθρωπος. Αν μαζευτούμε Ανθρωποι πολλοί και προσπαθήσουμε, θα πάψουμε να νοσταλγούμε το παρελθόν, γιατί το μέλλον που θα χτίσουμε, θα ναι καλύτερο. Καλή δύναμη!
Σπουδαίο το άρθρο ! Οι δυσκολίες σε δυναμώνουν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο , γιατί σκέφτεσαι πως θα επιβιώσεις και ή δυνατόν ,πως θα βοηθήσεις,δεν είσαι αδρανοποιημένο άτομο στην σκέψη,οπότε κάλλιστα θα μπορούσες να σκεφτείς και κουτοπόνηρα.Γενικά ο χώρος είναι από τις καλύτερες σελίδες που απαντάμε στο διαδίκτυο .
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Ενας Αιτωλοακαρνάνας απο την Σαντορίνη !!
Έχουν μια μοσχοβολιά οι λέξεις, οι φράσεις, οι φωτογραφίες, που φέρνουν στη θύμησή μας εικόνες απ΄τα παιδικά μας χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πιθανόν να τα εξιδανικεύσαμε μια και έχουμε απομακρυνθεί, χρονικά τουλάχιστον, απ΄αυτά.
Μπορεί να αντιμετωπίσαμε δυσκολίες.
Μπορεί να μας έλλειπαν πράγματα.
Μπορεί να μας πλήγωνε η νοοτροπία κάποιων ανθρώπων.
Μπορεί να κοιμόμασταν και να ξυπνούσαμε με μ΄ένα μόνο όνειρο: να τελειώσουμε το σχολείο και να φύγουμε μακριά. Να αφεθούμε να μας παρασύρει η μεγαλούπολη στους ρυθμούς της..., γιατί έτσι, λέει, θα είμασταν πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ κι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ... (αλήθεια πόσο μελάνι σπαταλήσαμε στα όμορφα σχολικά μας λευκώματα - και όχι μόνο - εξυμνώντας Ελευθερία κι Ανεξαρτησία!).
Τώρα, που έχω ζήσει τη μισή και πλέον ζωή μου, (μακριά απ΄ την αυλή με το αγιόκλημα, μακριά από κείνο το τσούρμο λιανοπαίδια που αναστάτωνε τις γειτονιές με τις φωνές του), με ...Ελευθερία, ...Ανεξαρτησία κι ...Αυτοδιάθεση, αναζητώ κάθε μέρα, κάτι που θα με φέρει, έστω για μια στιγμή, πίσω στα παλιά, που θα γεμίσει τα ρουθούνια μου με κείνη τη λατρεμένη μοσχοβολιά της ανεμελιάς, που τόσο μου έχει λείψει.
Ανακαλύπτοντας και ταξιδεύοντας στις "Γλυκιές Μνήμες", αλήθεια το λέω, μύρισα αγιόκλημα και βρεγμένο χώμα!
Ας είστε όλοι καλά!