Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Μνήμες του '40 και της Εθνικής Αντίστασης



Αναδημοσίευση από: http://prototypia.blogspot.com/
28 Οκτώβρη 1940.

Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο. Είχαν προηγηθεί βέβαια και αλλεπάλληλες προκλήσεις εις βάρος μας απ’ τους Ιταλούς. Συχνές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας από Ιταλικά αεροπλάνα, Τορπιλισμός της Έλλης κ.α.
Χρήστος Καλφούντζος 
(Μαχητής του ’40)

Υπηρετούσα στο 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων Μεσολογγίου στον πρώτο λόχο. Διοικητής του 2/39 ο Γεώργιος Τζουμέρκας. Από το Μεσολόγγι πήγαμε στο Αγρινιο, Άρτα, Γιάννινα και φτάσαμε στου Ασπράγγελους, κοντά στα
Ζαγόρια. Μετά προχωρήσαμε στη Καλλιθέα και φτάσαμε στον Γεροπλάτανο. Εκεί έγινε μια μεγάλη μάχη, που την πλήρωσε αρκετά ο Ελληνικός στρατός. Είχαμε αρκετά θύματα, μεταξύ των οποίων και ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Ανδρέας Τσίγκας από το Παναιτώλιο.
Από το Βασιλικό φτάσαμε στο χάνι στο Μπουραζάνι. Εκεί δεχτήκαμε βομβαρδισμό απ’ τα Ιταλικά αεροπλάνα.
Εκείνη τη μέρα είχα 39-40 πυρετό. Με περιποιήθηκε ο Χρήστος Φραγκοτάσιος απ’ το χωριό, το Καινούργιο.
Ανδρέας Πρεμέτης 
(Μαχητής του ’40)

«Ξεκινήσαμε από το Μεσολόγγι με το τρένο και αποβιβαστήκαμε στο Αγρίνιο. Στρατοπεδεύσαμε το βράδυ λίγο έξω απ’ τον Άγιο Κωνσταντίνο. Την επόμενη μέρα το πρωί, που βάρεσε η σάλπιγγα και συγκεντρωθήκαμε να μας πει κάποια πράγματα ο διοικητής μας, βομβάρδισαν τα Ιταλικά αεροπλάνα και ξαπλώσαμε όλοι κάτω. 
Από κει προχωρήσαμε και φτάσαμε στο μέτωπο. Ήμασταν στην χαράδρα της Τσούκας τη νύχτα της Παναγίας της Πολυσπορίτισσας. Έβρεχε, χάλαγε ο θεός τον κόσμο. 
Μας ειδοποιήσανε να καταλάβουμε την Τσούκα, εκεί μέσα τους σακατέψαμε, έκανε μιάμιση μέρα να φύγει ο καπνός. 
Μετά πήγαμε στο Παλιόκαστρο και φτάσαμε μέχρι το Τεπελένι. Απώλειες μεγάλες είχαμε μέσα στο Τεπελένι. Κατ’ αρχάς είχαμε μεγάλες απώλειες στον Γεροπλάτανο.
Δώσαμε μάχες μέχρι την άνοιξη του 1941. Μετά άρχισε η οπισθοχώρηση. 

Πεζοί εγώ και ο Τάκης ο Ξηρός πήραμε το δρόμο της επιστροφής. 
Την Πρωτομαγιά, πιάσαμε το Μάη εδώ στην Αγία Ελεούσα στην Κλεισούρα»!


Χριστόφορος Καρράς

Που σε βρήκε η κήρυξη του πολέμου;

- Εγώ τότε ήμουν αρραβωνιασμένος πήγα να κανονίσω τον γάμο, που θα γίνονταν στις 3 Νοεμβρίου. 

Την Κυριακή στις 27 Οκτωβρίου ήμουνα στην αρραβωνιαστικιά μου. Την Δευτέρα το πρωί πήγα στα Καρραίικα, πήρα τ’ άλογα και πήγα να σπείρω γρασίδι. 
Φωνάζει η αδερφή μου
-Πάρε τ’ άλογα κι έλα πάνω γρήγορα!
Μου είπε για τον πόλεμο. 
Από κει ξεκίνησα πήγα στο Μεσολλόγι , Αθήνα και έφτασα στη Λαμία. Εκεί κατατάχτηκα πήρα όπλο, εξαρτήσεις και με τοποθέτησαν στην Οδική Ρυθμιστική Επιτροπή. 
Είχαμε σαν έργο να διευκολύνουμε την διέλευση του στρατού. Διευκολύναμε την διέλευση του εφοδιασμού, την μεταφορά των τραυματιών, των φαρμάκων. 
Φτάσαμε στις γέφυρες του Αώου στην Πρεμετή. Εκεί κινδυνεύαμε από τα αεροπλάνα, ήταν μεγάλο πράγμα να μπορέσουν να κόψουν τις γέφυρες. Μετά από λίγο καιρό μου ’δωσαν πολυβόλο (μπρέντα) - λάφυρα Ιταλικά ήταν αυτά- και πιάσαμε μάχη στη λίμνη Μεγάλη Πρέσπα, με τους Γερμανούς. 
Μας πήρε το πυροβολικό και μας τάραξε. Σκοτώθηκε όλος ο λόχος πολυβόλων, όσοι δεν οπισθοχώρησαν, σκοτώθηκε και ο ανθυπολοχαγός. 
Εγώ γλύτωσα. 
Έμεινα μόνος μου, με πήρε η νύχτα και δεν ήξερα τι να κάνω. Απελπίστηκα κι είπα να πάω να βρω άνθρωπο να του μιλήσω. Ήξερα ότι ήταν κάτι σπιτάκια ένα χιλιόμετρο παρακάτω, κοντά στο δρόμο. 
"Εκεί θα πάω", είπα. 
Πήγα προς τα κάτω, ήτανε νύχτα έχασα τον προσανατολισμό μου, μέσα σε κάτι ρεματιές ανέβηκα πάλι προς τα πάνω και κατέληξα κοντά στα χαράματα να βρω τα σπίτια.

Πότε ήταν αυτή η μάχη;


- Ακριβώς ημερομηνία δε θυμάμαι... πάντως ήταν αρχές Απρίλη του 1941. 

Τότε ήμασταν εκεί στη μεγάλη Πρέσπα που πέρασαν τ’ αεροπλάνα (τα Ελληνικά) να πάνε να βομβαρδίσουν και γύριζαν πάλι. 
Τότε ένα Γερμανικό καταδιωκτικό μπήκε ανάμεσα και τα κατέρριψε. Ένας πιλότος μάλιστα βγήκε έξω, ήταν χαμηλά και δεν άνοιξε το αλεξίπτωτο και έπεσε πάνω σ’ ένα δένδρο. Έφυγαν τότε οι αξιωματικοί και καμιά δεκαριά φαντάροι. Πήγαν κάτω να δουν αν ήταν ζωντανός να τον πάρουν. Γλύτωσε, τον βάλανε καβάλα σ’ ένα ζώο και τον φέρανε προς τα πάνω. 
Ρωτούσαν οι αξιωματικοί, εκεί πλησιάσαμε κι εμείς, πως λέγεται και ποιοί άλλοι αεροπόροι ήταν εκεί και ακούστηκε το όνομα Καρναβιάς.
-Καρναβιάς, λέω, έχω έναν απ’ το χωριό μου που είναι αεροπόρος. 
-Απ’ το Αγρίνιο είναι μου λένε.
-Απ’ το Καινούργιο, έξω από το Αγρίνιο, τους λέω. 
Εκεί σκοτώθηκε ο σμήναρχος Γεώργιος Καρναβιάς τον Απρίλιο του 1941. 
Τα αεροπλάνα χώθηκαν μέσα στη λίμνη μεγάλη Πρέσπα.

Τι άλλο θυμάσαι απ’ το μέτωπο;


Θυμάμαι όταν λιποταχτούσε κάποιος και τον έπιαναν τον εκτελούσαν, αλλά πριν τον εκτελέσουν τον περνάγανε μπροστά μας με δεμένα τα μάτια, για να τον βλέπουμε, για παράδειγμα, να μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο.
Πρίν την εκτέλεση, τους έκοβαν πέντε κουμπιά απ’ τον χιτώνα, που συμβόλιζαν τα πέντε σώματα του στρατού.
Μια φορά στην οπισθοχώρηση συνέλαβαν δώδεκα ιππείς, τους είπαν να πάνε απ’ τη λίμνη Πρέσπα για τους Γερμανούς και αυτοί πήγαν απ’ τα Γιάννινα.

Μας είπαν όταν περνάνε, εσείς να τους φτύνετε. Εμείς όμως δεν το κάναμε. Στην εκτέλεση δεν πήγαμε κάτω, τους εκτέλεσαν.

Πάντως οι φαντάροι είχαν διάθεση και πάθος να πολεμήσουν ν’ αντισταθούν.

 
- Άμα δεν είχαμε διάθεση δεν θα νικούσαμε τους Ιταλούς, μια χούφτα Έλληνες! Πηγαίναμε με μεγάλη μανία, με πάθος!


Παύλος Λαμπροκωστόπουλος (Αντιστασιακός)

Οργανώθηκα στο ΕΑΜ τον Φεβρουάριο του 1942. Τότε στα χωριά μας ήταν καπνεργάτες, κουβεντιάζαμε, προβληματιζόμασταν, λέγαμε ότι κάτι πρέπει να γίνει. 
Κάναμε τις πρώτες συνωμοτικές τριάδες, γιατί τότε είχαμε Ιταλούς στο χωριό (Καινούργιο Τριχωνίδας). 
Η πρώτη τριάδα ήμασταν: Εγώ, ο Σπύρος ο Φουντούλης (που τον δηλητηρίασαν αργότερα) και ο Χρήστος Καλφούντζος. 
Είχε έρθει ο Αποστόλου στο χωριό μας, στο Καινούργιο και μας μίλησε. 
Μέσα σε δέκα μήνες όλα τα παιδιά, η νεολαία, είχε μπει σ’ αυτές τις τριάδες. Απ’ τις πρώτες δράσεις μας ήταν να κάνουμε μια ομάδα αλληλεγγύης, να βοηθάμε τους φτωχούς του χωριού.



Τσίγκας Βασίλειος 
(αδελφός του ήρωα έφεδρου ανθυπολοχαγού Ανδρέα Τσίγκα)

Τον Βασίλειο Τσίγκα τον συνάντησα το 1994 και δέχτηκε να μου μιλήσει, μετριάζοντας τη συγκίνησή του, για τον αξέχαστο αδερφό του τον Ανδρέα Τσίγκα, που έπεσε πολεμώντας λεβέντικα, για την πατρίδα και τη λευτεριά, πάνω στα Αλβανικά βουνά. 
Απάντησε στις ερωτήσεις μου λέγοντας τα παρακάτω:

"Ο αδερφός μου έφτασε πεζός στο μέτωπο, μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά, (που κάποια ήταν απ’ το χωριό μας, το Παναιτώλιο).
Στον Γεροπλάτανο, έγινε μεγάλη μάχη και οι Ιταλοί υποχώρησαν μέχρι το Τεπελένι. 

Εκεί σκοτώθηκε ο αδερφός μου. 
Ήταν στις 16 Νοεμβρίου του 1940. 
Ο αδερφός μου όταν έφυγε απ’ τη ζωή ήταν 28 χρονών και μόλις είχε πάρει το πτυχίο του, ήταν δικηγόρος"

Σπύρος Γερολυμάτος 
(Αντιστασιακός)

«Το 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων ήρθε από το Μεσολόγγι στο Αγρίνιο με το τρένο. 
Αποβιβάστηκαν στον σταθμό οι φαντάροι και τα μεταγωγικά, που μετέφεραν πολεμοφόδια. Συντάχθηκαν και κατευθύνθηκαν προς την κεντρική πλατεία του Αγρινίου. 
Τα πεζοδρόμια και η πλατεία ήταν γεμάτα κόσμο, γιατί στο σύνταγμα υπηρετούσαν πολλοί φαντάροι από το Αγρίνιο και τα γύρω χωριά, για να τους αποτίσουν τον τελευταίο χαιρετισμό. 
Ακριβώς στην αρχή της Παπαστράτου (στο δυτικό πεζοδρόμιο), ένα μουλάρι που ήταν φορτωμένο αφήνιασε, έπεσε πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο γιατρός Κ. Δημάδης, ο πατέρας της μετέπειτα αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης Μαρίας Δημάδη. 
Από κει το 2/39 ανέβηκε στην Παπαστράτου πέρασε τον Άγιο Κωνσταντίνο και στρατοπέδευσε λίγο πιο έξω, για να συνεχίσει την πορεία του την επόμενη μέρα για το μέτωπο».


Ακολούθησε το ηρωικό έπος στα Αλβανικά βουνά, ήρθε η Ιταλογερμανική κατοχή στην πατρίδα μας και φτάσαμε στο Φθινόπωρο του 1941. 
Για τα γεγονότα της εποχής αυτής στο Αγρίνιο μου είχε μιλήσει ο Σπύρος Γερολυμάτος. 
Ας δούμε ένα απ’ αυτά.

«Τρεις Αγρινιώτες, νέοι σε ηλικία, ο Γιώργος Καραπαπάς, ο Κώστας Αυγούλης (που σκοτώθηκε αργότερα στον Εμφύλιο) και ένας υπάλληλος της Αγροτικής Τράπεζας ο Βονόρτας, ανταμώσανε και ανταλλάξανε απόψεις για την κατοχή, στο πάρκο του Αγρινίου, σ’ ένα παγκάκι στη νότια πλευρά της εκκλησίας που είναι μέσα σ’αυτό. 
Αποφάσισαν λοιπόν αυτοί οι τρεις άνθρωποι, να ιδρύσουν την πρώτη Αντιστασιακή οργάνωση τύπου ΕΑΜ
Τον Σεπτέμβριο του 1941, που αργότερα στελεχώθηκε με πολλούς κατοίκους της περιοχής μας, που στήριξαν τον απελευθερωτικό αγώνα»



Χρήστος Πανδρεμένος 
(Αντιστασιακός- Εφεδροελασίτης)

Πως θυμάσαι την κήρυξη του πολέμου;

- Στις 10:00΄το πρωί της 28 Οκτωβρίου 1940 πιάστηκε ο πόλεμος, οι Ιταλοί βομβάρδιζαν την Πάτρα, οι καμπάνες χτυπούσαν και ο κόσμος έφευγε να πάει να παρουσιαστεί. Είχε γίνει επιστράτευση.


Ποια ονόματα μαχητών θυμάσαι, απ’ την περιοχή μας, που πήραν μέρος στον πόλεμο;


Βέβαια πολλά ονόματα: Καρναβιάς Γιάννης, Βάτσιος Κώστας, Γιάννης Σοροβός, Ηλίας Σταυρόπουλος, Χριστόφορος Κορδάτος, Πάνος Πανδρεμένος, Χρήστος Καλοτάντανος, Δημήτριος Καλοτάντανος (Στρατηγός), Αλέκος Ντόκας, Πάνος Ντόκας, Σπύρος Λαμπροκωστόπουλος, Παύλος Λαμπροκωστόπουλος, Νίκος Λαμπροκωστόπουλος, Πάνος Σοροβός, Φώτης Σοροβός, Κώστας Καλφούντζος Χρήστος Καλφούντζος.

Τι θυμάσαι από κείνη την εποχή της κατοχής;


Πρώτα ήρθαν οι Ιταλοί και μετά οι Γερμανοί.
Τους Γερμανούς τους θυμάμαι καλά, είχαν και φυλάκιο εδώ πιο πάνω, στη ράχη του Νείλα.
-Είσαι Παρτιζάνος; μου ’λεγαν οι Γερμανοί
(φύλαγαν σκοποί και κουβεντιάζαμε με τους Γερμανούς)
- Όχι, τους έλεγα εγώ
-Πονηρό Γκρέκο, μου ’λεγαν μετά.

Θυμάμαι την Επίθεση που έγινε, από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, στο σπίτι του Δ. Ντόκα, που το είχαν επιτάξει οι Γερμανοί και έμειναν εκεί. 

Πήγανε το βράδυ οι αντάρτες να βαρέσουν τον διοικητή, όπως έρχονταν στο δρόμο ένας αντάρτης, τον σκότωσε ο Γερμανός με το πολυβόλο μέσα στο δρόμο. Την άλλη μέρα τον πατούσαν και φώναζαν "παρτιζάνε κομουνιστή".

Είχες ακούσει για άλλο γεγονός που έγινε εκεί, εκείνη την βραδιά;


- Ναι εκεί τραυματίστηκε και ο Κώστας ο Στούμπος (ο Τσικολάτος).



(Εδώ θα παραθέσω την δική μου μαρτυρία για τα γεγονότα, όπως τα είχα ακούσει από πολλούς Καινουργιώτες που τα έζησαν και από τον ίδιο τον Κ. Στούμπο).

"Το βράδυ της συγκεκριμένης επίθεσης, οι αντάρτες έφτασαν αθόρυβα, πολύ κοντά στο σπίτι – στόχος.

Μία απ’ τις πρώτες ενέργειες, ήταν να ρίξουν χειροβομβίδες μέσα στο σπίτι. 
Στον πάνω όροφο. Το σπίτι είναι διώροφο. Δεν υπολόγισαν όμως μία άλλη παράμετρο. 
Οι Γερμανοί είχαν τοποθετήσει σήτες στα παράθυρα, αυτό δεν το διαπίστωσαν οι αντάρτες.
Όταν εκδηλώθηκε η επίθεση, ο Κ. Στούμπος επιχείρησε να ρίξει μια χειροβομβίδα σε ανοιχτό παράθυρο του πάνω ορόφου, απ’ το δυτικό μέρος του κτιρίου. Η χειροβομβίδα χτύπησε στη σήτα και έπεφτε πάλι κάτω, την είδε ο αντάρτης και πήγε να φύγει, δεν πρόλαβε όμως να απομακρυνθεί, η χειροβομβίδα έσκασε και τα θραύσματά της τον πέτυχαν στο πίσω μέρος των μηρών του και στους γοφούς. 
Τον απομάκρυναν οι συναγωνιστές του και σώθηκε.
 

Συνεχίζοντας ο κ. Χρήστος Πανδρεμένος μας λέει:

"Εδώ πιο πάνω στα υψώματα, κάθε 15 μέρες έκαναν επίθεση οι αντάρτες. Ήταν Γερμανοί, όπως είπαμε, στη ράχη του Νείλα είχαν χαρακώματα μεγάλα εκεί.

Στη ράχη του Νείλα, όταν έφυγαν οι Γερμανοί, εμένα με βάλανε σκοπό εκεί οι αντάρτες, να ειδοποιήσουμε αν έρθουν οι Γερμανοί πάλι από μέσα (από το Αγρινίο εννοεί). 
Μια φορά θυμάμαι βρήκα μια νάρκη κάτω -την άφησαν οι Γερμανοί-  πήγα να την πατήσω, αν την πατούσα θα σκοτωνόμουν, την πήρα και την παρέδωσα στην οργάνωση. 
Εκεί σκοτώθηκαν και δύο παιδιά δικά μας ,από νάρκη.

Πότε έγινε αυτό το γεγονός;

 
- Αυτό έγινε το 1942
 

Πως έγινε αυτό και ποια ήταν τα παιδιά;

- Οι Γερμανοί είχαν βάλει νάρκες, κάτω χαμηλά κοντά στο ρέμα στον Περιβολάρη, για να προστατευτούν απ’ τις αντάρτικες επιθέσεις. 

Τα παιδιά φύλαγαν τις γίδες εκεί κοντά. 
Έκαναν τα ζώα προς το ρέμα να πιούνε νερό, κοντά και τα παιδιά, η αδερφή η δική μου, Μαρία Πανδρεμένου, κι ένας ανιψιός μου ο Γιώργος Τσούκας. Κοίταξαν κάτω και είδαν μία νάρκη, δεν ήξεραν τα παιδιά να προφυλαχτούν, ήταν μικρά, 10 χρονών. 
Η νάρκη έσκασε και χάθηκαν και τα δύο... τον Γιώργο τον έκανε κομμάτια.
Έκαναν πολλές επιθέσεις εδώ πιο πάνω στη ράχη οι αντάρτες ,σκοτώθηκε και Γερμανός σε μία απ’ αυτές.


Ποιες αντάρτικες ομάδες έδρασαν εδώ κοντά;


- Στα Σιδερέικα ήταν η ομάδα του Μήτσου Σιδέρη (του Καπετάν - Δεντρή)



(Εδώ θα κάνω μια ακόμα παρένθεση για να προσθέσω ότι και στο Βλοχό δρούσε εκείνη την εποχή ο αντάρτικος λόχος του Κώστα Σκρέτα).





Κώστας Μπαζοδήμος 
(Αντάρτης Ελασίτης)

Στις 12-14 Ιουλίου 1944 διεξάγεται η ξακουστή "Μάχη της Αμφιλοχίας", μεταξύ Γερμανών και του ΕΛΑΣ.

«Έλαβα μέρος στη μάχη της Αμφιλοχίας (στο Ρίβιο)
Στη μάχη αυτή είχαμε πολλά θύματα, μεταξύ αυτών και πολλούς Αγρινιώτες.
Οι Ελληνικές απώλειες ήταν: 

90 αντάρτες νεκροί, 130 τραυματίες και τρεις αγνοούμενοι, που δε μάθαμε για την τύχη τους.
Οι γερμανικές απώλειες: 

180 νεκροί, 70 συνεργάτες τους ταγματασφαλίτες, 80 τραυματίες και 38 αιχμάλωτοι.
Η οργάνωση του ΕΑΜ είχε σοβαρό αντίχτυπο στην περιοχή μας. 

Αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη προσφορά του τόπου μας στον αγώνα, σε έμψυχο και άψυχο υλικό.»


Οι ηγήτορες των ανταρτών στη μάχη της Αμφιλοχίας:
VII Ταξιαρχία: 
Στρατ. Διοικητής Στάθης Αρέθας, μόνιμος ταγματάρχης Πεζικού. 
Καπετάνιος Γιάννης Χατζηπαναγιώτου. 
Βασίλης Σκιαδάς («Επαμεινώντας») στρατιωτικός διοικητής
Τάκης Σούφρας («Απόλλων») καπετάνιος 
Τάσος Μακρής («Τρίκαρδος») επιτελής, 
αντίστοιχα του ΙΙΙ Τάγματος. 
Ι Τάγμα: 
Στρατ. Διοικητής Κώστας Παπαγεωργίου, μόνιμος λοχαγός Πεζικού. 
Καπετάνιος Κώστας Αυγούλης. 
ΙΙ Τάγμα: 
Στρατ. Διοικητής Γ. Κρητικός, έφεδρος υπολοχαγός.
Καπετάνιος Δ. Παπαγιαννόπουλος.
Στην επιχείρηση βοήθησε επικουρικά και το 3/40 Σύνταγμα της Άρτας, που κι αυτό περιλαμβανόταν στη δύναμη της VIII Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, Στρατιωτικός Διοικητής της οποίας ήταν ο θρυλικός στρατηγός Γεράσιμος Αυγερόπουλος.

Άλλες αντιστασιακές οργανώσεις εκτός απ’ το ΕΑΜ ήταν ο ΕΔΕΣ με τον Ν. Ζέρβα, Γ. Παπαϊωάννου, και Σ. Χούτα. 

Μεγάλες υπηρεσίες στην Εθνική αντίσταση προσέφεραν και πολλοί μεμονωμένοι αγωνιστές.
 


Δημήτρης Ντόκας

Φωτογραφίες των αγωνιστών που μιλούν, μπορείτε να δείτε στο:
http://prototypia.blogspot.com/2009/10/40.html

Αναδημοσίευση από: http://prototypia.blogspot.com/

5 σχόλια:

  1. Καλός φίλος κι αγωνιστής ο Δημήτρης, Γίτσα μου και μπράβο του που συγκέντρωσε όλες αυτές τις καταθέσεις ψυχής από τους αγωνιστές του '40.
    Πολύ καλά έκανες και τις ανέδειξες μέσα από τη σελίδα σου μιας κι είναι μέρος της ιστορίας της πόλης μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ζείδωρον",
    τα άρθρα του Δημήτρη είναι καταπληκτικά. Το συγκεκριμένο είναι από τα λίγα που, τουλάχιστον εγώ ξέρω, με προσωπικές συνεντεύξεις από "δικούς" μας ανθρώπους που έζησαν στο πετσί τους τον πόλεμο.
    Τον ευχαριστώ πολύ που μου επέτρεψε να το αναδημοσιεύσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γίτσα καλησπέρα!

    Τι να πεις και τι να γράψεις γι' αυτούς τους ανθρώπους;
    Μόνο να υποκλιθείς εκφράζοντας απεριόριστο σεβασμό και τιμές.

    Καλή δύναμη!

    (Δεν μπορώ να γράψω κάτι για το σημερινό σχόλιό σου, υπερβαίνει κάθε σχόλιο δικό μου... με υπερβαίνει τον ίδιο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν, συλλογικά, οι λαοί εμφορούνται από αξίες και ιδανικά, τότε και οι άνθρωποι, ως μονάδες, μεγαλουργούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλοι μου "Οικοδόμε" και "Ιχνηλάτη", συγνώμη για το ότι άργησα να απαντήσω στα σχόλιά σας.
    "Ανωτέρα βία"...
    Τι να πει κανείς για αυτούς τους ανθρώπους, πράγματι.
    Υποκλινόμαστε απλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αν έχετε περισσότερες πληροφορίες για τα θέματά μας, καθώς και διορθώσεις ( "ουδείς αλάνθαστος...."), γράψτε μας στο gitsanas@gmail.com

Στείλτε μας και δικές σας σκέψεις, φωτογραφίες, κείμενά σας, ποιήματα στο gitsanas@gmail.com