Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

"Ενθύμησες μέσα στη λησμονιά"


του Κωστή Παλαμά

Δημοσιεύτηκε στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο 1931 της Αγρινιώτικης Εφημερίδας "Τριχωνίς" στη στήλη: "Ενθύμησες μέσα στη λησμονιά".
Κείμενο που έφερε στο φως, έρευνα της Φρόσως Βλασοπούλου-Κιτσάκη για λογαριασμό του Περιοδικού "Παρουσία" της Ένωσης Αιτωλοακαρνανών Λογοτεχνών.


Αν όλα όσα επάθαμε και όσα εζήσαμε μας έμεναν με τη μνήμη, θα ήταν αδύνατο να κρατήσωμε τόσο βάρος και τέτοιο, θα μας εσύντριβε ή θα μας έπνιγε.
Θα ήταν σαν να υπήρχε ζωή χωρίς θάνατο, αλλά πώς θα μπορούσαμε τότε να ζούμε; Ο θάνατος μας κάνει τόπο για τη ζωή.
Έτσι έμεινα λίγο καιρό στο Αγρίνιο, στο Βραχώρι καθώς τότε το λέγαμε στη γλώσσα που μιλούσαμε. Πόσο ακριβώς καιρό; Δε θυμούμαι πια να σας το πω. Είναι ως τότε πενήντα σωστά χρόνια.
Ακολουθούσα το μεγαλύτερο αγαπημένο μου αδερφό. 
Τι θυμάμαι από το Αγρίνιο; Σχεδόν τίποτε.
Κάποια πρόσωπα που ενδιαφέρουν χάνονται κι αυτά μισοσβυσμένα. 
Το Δήμαρχο, Θεέ μου! Καλό κι έξυπνον άνθρωπο, πως μου ξεφεύγει τώρα από τη θύμηση το ιστορικώτατο και δημοτικώτατο στον τόπο όνομά του!
Την οικογένεια την αρχοντική του Στάικου, τον πατέρα και τη φουστανέλα του και το φίλο μου το Στάθη με τα μοναδικά του ανέκδοτα που μας διασκεδάζουν ακόμα, ένα ωραίο δειλινό που πέρασα στο σπίτι μιας ευγενικής κυρίας. Το σπίτι μοναχικό στα βάθη ενός ολοπράσινου περιβολιού.
Και κάποιο θείο που είχε υιοθετήσει, αν καλά θυμούμαι, και είχε αναθρέψει τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, τον έξοχο ποιητή με τα νεύρα του, πάντα φίλο μου εγκάρδιον όταν ήτανε στην καλή του και όταν ευρίσκετο στην κακή του, εχθρό μου αδιάλλακτο. Που δεν εμποδίζει πάντα να με συγκινεί η ενθύμησή του.
Θυμούμαι ακόμη μία εκδρομή μου καβάλα στην πεδιάδα της Λεπενούς. Γίνονταν μεγάλα για την εποχή εκείνην στρατιωτικά γυμνάσια. Κι εγώ εξέδραμα ως εκεί, μπορεί και από κάποιαν εφημερίδα σταλμένος, για να τα περιγράψω!
Βλέπετε διετέλεσα και στρατιωτικός ανταποκριτής. Θαυμάσια.
Συνοδοιπόρος μου -δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί- ο αείμνηστος Κώστας Τρικούπης. Εδώ θολώνεται περισσότερο η μνήμη μου, δεν μπορώ να θυμηθώ αν είχεν αποφοιτήσει ή όχι από τη Σχολή των Ευελπίδων, αλλά με συντρόφευε, πάντα γελαστός και με αστεία εις βάρος μου.
Απ' όλο το Βραχώρι μια τοποθεσία γραφική, σκοτεινή, εξωτική στην άκρη μιας λίμνης. Δεν ήταν η λίμνη του Λαμαρτίνου, όμως άφησε στη φαντασία μου κάτι σαν το χάιδεμα της Μούσας.
Στη στρατιωτική εκδρομή μου για πρώτη και στερνή φορά δοκίμασα του αλόγου τη φροντίδα και την απόλαυση!
Σ' ένα τετράδιο φερμένο μαζί μου φρόντιζα να ρίχνω με το μολύβι στίχους, κυρίως για κάποια προδομένη αγάπη μου που με τυραννούσε τότε. Αλλά ούτε το τετράδιο ούτε οι στίχοι σώζονται πια.
 
Κ. Παλαμάς
22 του Δεκέμβρη 1930

από το "Ναυτική Ελλάς", τεύχος 910, Ιούλιος 2009

=============================
=============================


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αν έχετε περισσότερες πληροφορίες για τα θέματά μας, καθώς και διορθώσεις ( "ουδείς αλάνθαστος...."), γράψτε μας στο gitsanas@gmail.com

Στείλτε μας και δικές σας σκέψεις, φωτογραφίες, κείμενά σας, ποιήματα στο gitsanas@gmail.com