Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020

Μαθητική περιβολή


1911
Γυμνάσιο Αρρένων Αγρινίου


Ταξιδεύοντας ανά τις δεκαετίες, η περιβολή των μαθητών,  άλλαζε χρώμα και μήκος, αλλά παρέμενε πιστή στον λόγο για τον οποίο επιβλήθηκε: η σχολική στολή -κατοπινή ποδιά- στόχευε στην «ομοιόμορφη παρουσία» μαθητών και μαθητριών, σε ένδειξη σεβασμού στην απρόσκοπτη και ισότιμη εκπαιδευτική προσφορά του σχολείου έναντι των νέων.

Οι πρώτοι κανόνες περιβολής των μαθητών

Οι κανονισμοί εμφάνισης και συμπεριφοράς των μαθητών στα σχολεία της ελληνικής επικράτειας είναι πολύ παλιά ιστορία. Για την ακρίβεια, χρονολογείται από τα χρόνια του Καποδίστρια και μάλιστα τους αυστηρούς κανόνες λειτουργίας του πρώτου σχολείου, που ιδρύθηκε στην Ελλάδα με τον ερχομό του, του ορφανοτροφείου της Αίγινας, το 1829, υπογράφει ο ίδιος ο κυβερνήτης. 

Στην χώρα, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά την Επανάσταση, τα ρούχα των μαθητών δίδονται από την πολιτεία και η μη τήρηση των κανόνων σε σχέση με την παρουσία τους έναντι του σχολείου, τιμωρείται βαριά…

«Μίαν φουστανέλαν, δύο υποκάμισα, δύο βρακία, εν ζευγάριον παπουκίων, εν φέσιον, μίαν καπόταν[1] και μίαν ζώνην. Υποκάμισον και βρακίον να αλλάζωσι κάθε οκτώ. Η αποταξίαν, η απείθεια, η στάσις και το ψεύδος θέλουσι κολάζεσθαι ως αφεξής: την μεν πρώτην φοράν, έστω νουθέτησις εμβριθής και δημοσία ενώπιον των άλλων παιδιών, την δε δευτέραν, ολιγόστευσις της τροφής κατά το ήμισυ, και την τρίτην, έκδυσις του ενόχου παιδίου από τα καινούρια φορέματα και ένδυσις με τα πρώτα κουρέλια… Η έκδυσις και η ένδυσις γινέσθω όλων των μαθητών ενωπίον…» αναφέρει συγκεκριμένα ο υπογεγραμμένος από τον Καποδίστρια «δεκάλογος του ευπρεπούς μαθητή»!

 Ειδικά για τα ρακένδυτα ορφανά των αγωνιστών της Επανάστασης η μη τήρηση του κανονισμού εμφάνισης προβλέπει «αι κλίναι των να είναι από άχυρον ή φύλλα ξηρά ικανώς, το δε προσκεφάλαιον μία πέτρα»!

Τα πρώτα χρόνια ζωής του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και καθώς ο πληθυσμός είναι αναλφάβητος, ο Καποδίστριας προσπαθεί να οργανώσει ένα στοιχειώδες εκπαιδευτικό σύστημα. 

Ο Οδηγός της Αλληλοδιδακτικής (1842), που συντάσσεται επί Βαυαρών για την αμφίεσή τους, αναφέρει: «Οι μαθητές χρεωστούν να εμβαίνωσιν εις το σχολείον έχοντες τας χείρας και το πρόσωπον καθαρά, κτενισμένοι και υποδεμένοι. Ποτέ δεν πρέπει να έρχωνται ανυπόδητοι ή με άπλυτα ποδάρια, ή με εσχισμένα και λερωμένα φορέματα».



Τα χαρακτηριστικά της εποχής, η φτώχια και η εξαθλίωση του πληθυσμού, είναι εμφανή. Ο αυστηρός -μέχρι αυταρχισμού- κανονισμός περιβολής των μαθητών αποκλείει από την εκπαίδευση πολλά από τα παιδιά, που κυκλοφορούν ρακένδυτα και ανυπόδητα.

Στα επόμενα χρόνια,  η ζωή του ρακένδυτου πληθυσμού έχει βελτιωθεί, τα παιδιά έχουν κατά κανόνα… «παπουτσωθεί» και έχουν ιδρυθεί τα γυμνάσια. Έτσι, το 1857 ο "Εσωτερικός Κανονισμός Γυμνασίων και Ελληνικών Σχολείων" προχωρά σε νέα απαγόρευση… ή μάλλον στην προσαρμογή της παλιάς στα νέα δεδομένα, αντικαθιστώντας τα περί υποδημάτων με άλλα, περί… στολιδιών: «έκαστος μαθητής προσερχόμενος εν τη σχολή πρέπει να είναι καθαρός το σώμα και κόσμιος την ενδυμασίαν αποφεύγοντας πάντα περιττόν στολισμόν…».

Κι έτσι καθιερώνεται η ομοιόμορφη σχολική στολή…

Ώσπου στις 8 Μαΐου του 1876 το υπουργικό συμβούλιο εκδίδει απόφαση στην οποία ανακοινώνεται η καθιέρωση στολής, με την οποία οφείλουν να είναι ενδεδυμένοι οι μαθητές των σχολείων. Η στολή αποτελείται από «ιμάτιο, περισκελίδα, πίλο και μανδύα» και περιγράφεται με πάσα λεπτομέρεια. 

Το πηλήκιο, όμοιο με των στρατιωτικών, αντί για στέμμα, πρέπει να φέρει «χιαστί διασταυρούμενους κλάδους ελαίας και δάφνης» και «υπέρ αυτών, γλαύκα» (το σύμβολο της θεάς Αθηνάς, ως ένδειξη σοφίας). «Υπό αυτών, δε, τα του παιδευτηρίου αρχικά γράμματα»

του Πάνου Κοκκότη η φωτογραφία


Τα «κομβία» πρέπει να είναι ορείχαλκα «φέροντα έμβλημα ανάγλυφον γλαύκα». Αλλά τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου διαπιστώνουν ότι τους ξέφυγε μια λεπτομέρεια και στις 29 του ίδιου μήνα επανέρχονται με συμπληρωματική εγκύκλιο υπό τον τίτλο «περί του αριθμού των κομβίων του ιματίου», τα οποία «ορίζονται εις τέσσερα, τα δε της χλαμύδος εις εξ»!

Ίσαμε το κατώφλι του 20ου αι. οι διατάγματα και εγκύκλιοι περί της περιβολής και της συμπεριφοράς των μαθητών «πάνε κι έρχονται…».

Γυμνάσιο Θηλέων Αγρινίου

Ξημερώνει ο 20ος αιώνας.

Ο νέος αιώνας και κυρίως οι δεκαετίες μετά τους πολέμους, βρίσκουν τις μαθήτριες, που αποτελούν πλέον υπολογίσιμη κοινότητα στα σχολεία, ενδεδυμένες με μαύρη ποδιά, λευκό γιακά και λευκά σοσόνια, στο όνομα της «ομοιομορφίας των μαθητών και της συνοχής των μαθητικών κοινοτήτων».

1930
Η εφημερίδα "ΦΩΣ" του Αγρινίου ενημερώνει τους
γονείς "περί της αμφίεσης των μαθητών".


Το 1964 καταργείται και στην ελληνική περιφέρεια (νωρίτερα είχε εξασθενήσει  στους μαθητές των αθηναϊκών σχολείων) το πηλήκιο με την κουκουβάγια των μαθητών αφού, όπως λέει στη Βουλή ο τότε πρωθυπουργός και υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Γ. Παπανδρέου, «το μέτρον τούτο εφαρμόζεται σήμερον όχι εις την πρωτεύουσαν, αλλά μόνον εις τας επαρχίας, ωσάν να μη έχουν τα ίδια δικαιώματα εις την αμφίεσίν των οι επαρχιώται μαθηταί με τους μαθητάς των Αθηνών».


Την ταραχώδη πολιτικά δεκαετία του ΄60 και για την ακρίβεια το 1965, η ανάγκη για ενίσχυση του εθνικού φρονήματος είναι μεγάλη. Το μήνυμα περνάει και μέσα από τις σχολικές ποδιές, μαθητών και μαθητριών, που -με νεώτερη υπουργική απόφαση- από μαύρες πρέπει να γίνουν «μπλε του ουρανού και της θάλασσας». Επιπλέον, κάθε μαθητής πρέπει να φέρει στο πέτο κονκάρδα, στην οποία να αναγράφεται το σχολείο και η τάξη στην οποία φοιτά. Για τις δε μαθήτριες, το μήκος της ποδιάς επιβάλλεται να είναι κάτω από το γόνατο.

Η χούντα περιβάλλει την εκπαίδευση με ασφυκτικούς κανονισμούς «ευπρεπούς ένδυσης και συμπεριφοράς» διδασκομένων και διδασκόντων. Η ποδιά δεν αρκεί για να «πιστοποιήσει» τη σοβαρότητα του μαθητή. Κατά την προσέλευσή του στο σχολείο πρέπει να είναι καθαρή και καλοσιδερωμένη, κυρίως «κατά τας Κυριακάς, εις τον υποχρεωτικόν εκκλησιασμόν»


Τον ρόλο του επιβλέποντα την ευπρεπή παρουσία του μαθητή έχει «επί αυστηράς ποινής» ο δάσκαλος, ο οποίος μετατρέπεται από την κυβέρνηση των συνταγματαρχών σε… παρακολουθούντα των παρακολουθουμένων… Ο ίδιος παρακολουθεί τους μαθητές και παρακολουθείται από τους επιθεωρητές του κράτους για να διαπιστωθεί αν κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά κυρίως αν συναναστρέφεται «ύποπτα ταραχοποιά στοιχεία» ή … ψωνίζει από αριστερό μπακάλη… Ο ρόλος του «επιθεωρητή» καταργείται με την πτώση της χούντας και ο κλοιός γύρω από τους μαθητές και την περιβολή τους χαλαρώνει. Οι μαθητές απαλλάσσονται πρώτοι από τις μισές ποδιές. Όσο για τις μαθήτριες, τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, απολαμβάνουν την ποδιά ως αξεσουάρ, που περισσότερο εξυπηρετεί την αισθητική, παρά το αρχικό της μήνυμα για «ομοιομορφία των μαθητών και συνοχή των μαθητικών κοινοτήτων»…

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1982, εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας με την υπογραφή του Λευτέρη Βερυβάκη φτάνει στα σχολεία ανά την Ελλάδα και αναρτάται στους πίνακες ανακοινώσεων. Οι μαθητές πληροφορούνται ότι από τη νέα σεζόν δεν έχουν λόγο να παρακολουθούν τη νέα τάση στη μαθητική ποδιά… 

Η ποδιά του σχολείου περνάει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…

[1] καπότα=κάπα με κουκούλα

ΠΗΓΕΣ: 


Share
Divider Graphics
~Αγρίνιο...Γλυκές Μνήμες~