Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Στο Μακρονήσι. Το νησί της "Αναμόρφωσης"




Τέλη Δεκέμβρη του 1949.
O χειμώνας ήταν σκληρός, έπεσε και χιόνι στο νησί, μας βάζουν την ημέρα να καθόμαστε κατάχαμα. Απαγορεύεται  να βάλεις ένα κουρελάκι για να καθίσεις, ή μια πέτρα, για να μην είσαι καθισμένος μέσα στις λάσπες και το νερό. Απαγορεύεται κάθε κίνηση,  απαγορεύεται να στρέψεις δεξιά η αριστερά. Εκεί υποχρεωμένος να βλέπεις προς μια κατεύθυνση, χωρίς να στρίβεις το κεφάλι. Και η παραμικρή κίνηση κολάζεται με ξυλοδαρμό. Το σώμα σου πιάνεται από την υγρασία και γίνεται ένα με τις λάσπες και τη γη. 
Φαγητό μας δίνουν κάθε δεύτερη ή και κάθε τρίτη μέρα. Το φαγητό είναι δυο μπουκιές ψωμί και λίγα χόρτα, χωρίς λάδι....
...Μόλις νυχτώσει, μας βάζουν μέσα στα αντίσκηνα…όταν μας κλείνουν στ’ αντίσκηνα, μας χύνουν στην πλάτη πάνω από το σβέρκο νερό…
Κάθε βράδυ, κατεβάζουν κανα δυό στο φυλάκιο. Δε μας παίρνουν μαζί.
Παίρνουν πρώτα τον ένα κι ύστερα τον άλλον, αφού τελειώσουν με τον πρώτο. Οι βασανιστές εναλλάσσονται στο « έργο» τους, για να μην κουράζονται. 
Την πρώτη θέση κατέχουν οι φάλαγγες, τα χτυπήματα στα άκρα, παντού. Αλλά και τα αδέσποτα χτυπήματα, κλοτσιές, κοντακιές, γροθιές, δε λείπουν. Στήνουν χορό γύρω σου και ουρλιάζουν. «απόψε θα την κάνεις, θα την κάνεις (τη δήλωση δηλαδή). Ήρωας δε θα βγεις από το Μακρονήσι.».....
....Ο επικεφαλής αξιωματικός άρχισε τη διάλεξη…στο τέλος της ομιλίας, όμως σηκώνει το ποτήρι το νερό από το τραπέζι του, σαν είδος χαιρετισμού προς τους τραμπούκους που  ωρύονταν. Αυτό ήταν το σύνθημα. Πέφτουν επάνω μας με ρόπαλα και ο καθένας αξιοποιούσε την πείρα των βασανιστηρίων της Μακρονήσου.  
Ο Τατάκης βασανίζεται στο δρομάκι, μπροστά στα μαγειρεία. Ακούγεται πνιγμένος ο  πόνος. Δεν ήθελε ο Μήτσος να βγάλει ούτε αχ, για να μη δώσει ικανοποίηση στους σαδιστές δήμιους. 
Ο Κιουρτσής, ο Μποζαντζίδης, ο Πολύβιος βασανίζονται και εγκαταλείπονται αιμόφυρτοι στο δρόμο. Προς την απομόνωση. Ορισμένοι πετάγονται από το βράχο στη θάλασσα.

(αποσπάσματα από μαρτυρία Γιάννη Παλαβού).

 1949
 Μία παρέα Αγρινιωτών εξόριστων στην Μακρόνησο.

                                           
 Δημήτρης Καρύτσας, Σπύρος Φύλακτος, Ντίνος Συγκούνας, Νίκος Βασιλόπουλος, Παλιούρας...μερικοί από αυτούς που πέρασαν από την "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" για "ιδεολογική αναβάπτιση"...

Μία φωτογραφία που μου παραχώρησε η αγαπημένη μου εξαδέλφη 
και σύζυγος του Δημήτρη Καρύτσα. 
Την ευχαριστώ πολύ!!


Το στρατόπεδο «πειθαρχημένης διαβιώσεως» εγκαινιάστηκε το Νοέμβριο του 1948 από μια ομάδα 40 εξόριστων αντιστασιακών, που το Δεκέμβριο αυξήθηκαν σε 1000. Το καλοκαίρι του 1949, οι πολιτικοί κρατούμενοι στο «νησί της αναμόρφωσης», ξεπερνούσαν τις 10.000.



16 σχόλια:

  1. Κάπου εκεί μέσα είναι και ο θείος μου ο Χριστόφορος Ζαχείλας, εκεί μεγάλωσε και αυτός χρονια στην εξορία!!!. Όλα τα ονόματα τα ξέρω. Ο θείος μου μετά την εξορία έκανε το γραφείο Ρήγας Φεραίος στο Αγρίνιο και το κκε νεολαίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστόφορε,
      ευχαριστώ για την επίσκεψη.
      Είναι στην συγκεκριμένη φωτογραφία ο θείος σου; Αν είναι γράψε μου να συμπληρώσω το όνομα.

      Τους χαιρετισμούς μας εκεί μακριά που είσαι!!!!

      Διαγραφή
  2. Θυμιζε τα αυτα εσυ...Μην και ξεχνιουνται...
    Γιατι πολλοι νομιζουν σημερα, οτι "εκαμανε διακοπες δωρεαν" οι αριστεροι...!!
    Και περναγαν ωραια...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Mαχαιρη",
      ναι...τζάμπα διακοπές...και το μακελειό του Φλεβάρη του '48 εκεί στο Μακρονήσι, ήταν μία "περιπέτεια"...έτσι για να σπάσει η ρουτίνα.
      Ευχαριστώ φίλε μου για την επίσκεψη.


      Και για όσους δεν γνωρίζουν τι έγινε τον Φλεβάρη του '48, παραθέτω το παρακάτω:

      Η μεγάλη σφαγή όπως την περιγράφουν οι αγωνιστές Μακρονησιώτες

      Ολες οι σχετικές μαρτυρίες κάνουν λόγο για μια αναίτια σφαγή, που προκλήθηκε χωρίς καν να υπάρχει ένα τυπικό πρόσχημα. Πολύ περισσότερο, κάνουν λόγο για σφαγή που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με πρωτόγνωρη ωμότητα. Ετσι, το πρωί της Κυριακής 29 Φεβρουαρίου του 1948, το προσκλητήριο στο Α΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών Μακρονήσου έγινε κανονικά και οι περίπου 4.500 σκαπανείς άρχισαν να συγκεντρώνονται στο γήπεδο. Στους λόχους είχαν μείνει, όπως συνηθιζόταν, οι ασθενείς, οι νερουλάδες, οι γραφιάδες και οι μάγειροι. Μετά την έπαρση της σημαίας οι στρατιώτες διατάχτηκαν να κινηθούν προς το θέατρο για να ακούσουν «θρησκευτική ομιλία», πράγμα που έκαμαν.
      Τη στιγμή που είχαν φτάσει στο Θέατρο ο 7ος, ο 6ος, ο 4ος, και ο 3ος λόχος κατά σειρά, ενώ ο 2ος ήταν καθ’ οδόν και ο 1ος έτοιμος προς εκκίνηση (ο 5ος θα έμενε πίσω ως λόχος αγγαρείας), οι αλφαμήτες έφεραν προς τη συγκέντρωση σπρώχνοντας και δέρνοντας φαντάρους που ήταν ελεύθεροι υπηρεσίας λόγω ασθένειας. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε την οργή των υπολοίπων φαντάρων που άρχισαν να διαμαρτύρονται.
      Ο Διοικητής του τάγματος Α. Βασιλόπουλος εκείνη τη μέρα έλειπε για δουλειά στη ΣΦΑ και χρέη διοικητού είχε αναλάβει ο ανθυπολοχαγός Μπέσκος Κωνσταντίνος, αν και υπερδιοικητής ήταν ο υπασπιστής Καρδαράς ο οποίος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ανταπάντησε στις διαμαρτυρίες των φαντάρων με πυροβολισμό στον αέρα που, απ’ ό,τι φαίνεται ήταν το σύνθημα για να ξεκινήσει η αιματοχυσία. Αμέσως, ο λόχος ασφαλείας που ήταν ακροβολισμένος άρχισε να πυροβολεί στον ψαχνό. Το στρατόπεδο έγινε κόλαση. Οι νεκροί και οι τραυματίες έπεφταν σωρό αν και κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό τους.
      Εν πάση περιπτώσει, μετά το μακελειό και με την επέμβαση στρατιωτικών που ενέπνεαν κάποιο σεβασμό στους φαντάρους (όπως ο ταγματάρχης Καραμπέκιος) τα πράγματα ηρέμησαν κάπως. Ο Βασιλόπουλος που εν τω μεταξύ επέστρεψε στο τάγμα επιχείρησε να κερδίσει χρόνο παραπλανώντας τους φαντάρους: εγγυήθηκε προσωπικά την ασφάλειά τους και δέχτηκε τα αιτήματά τους, που, ανάμεσα σε άλλα, ήταν να εξεταστεί η υπόθεση από διακομματική επιτροπή, να διαλευκανθεί πλήρως και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι.
      Ετσι κύλησε το υπόλοιπο της τελευταίας μέρας και νύχτας εκείνου του μαύρου Φλεβάρη: με την οσμή του θανάτου απλωμένη παντού, μέσα στο πένθος και στη λύπη, με την ανησυχία της αβεβαιότητας, αλλά και με την ελπίδα πως τα χειρότερα είχαν τελειώσει.
      Οταν ξημέρωσε η 1η Μαρτίου, νεκρική σιγή επικρατούσε σ’ ολόκληρο το στρατόπεδο. Τα νεύρα των στρατιωτών τεντωμένα κι οι καρδιές τους στο αποκορύφωμα της αγωνίας. Τι έμελλε να επακολουθήσει; Σε λίγο δεν θα υπήρχαν ερωτηματικά.
      Θα ‘ταν δε θα ‘ταν 9 η ώρα το πρωί όταν στις ακτές του Α΄ Τάγματος εμφανίστηκε να περιπλέει ένα περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού. Το περιπολικό πλησίασε σχεδόν ξυστά στην ακτή. Στο κατάστρωμά του είχαν παραταχθεί ένοπλοι και δίπλα στα κανόνια του οι πυροβολητές ήταν έτοιμοι. Λίγα λεπτά αργότερα μια φωνή ακούστηκε από τον τηλεβόα:
      Συνέχεια ....

      Διαγραφή
    2. Συνέχεια...
      «Στρατιώται, σας μιλεί ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης! Συλλάβατε και απομονώσατε τους δολοφόνους που δημιούργησαν τα χθεσινά γεγονότα! Αποδοκιμάσατε τους αρχηγούς σας και συγκεντρωθείτε εις τον 7ον λόχον». Το μήνυμα αυτό επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα, κάθε φορά περισσότερο απειλητικό: «Σας δίνω – απειλούσε ο Μπαϊρακτάρης – 5 λεπτά προθεσμία ν’ αποχωριστείτε από τους κομμουνιστάς…». Και στη συνέχεια άρχισε να μετρά αντίστροφα: «τρία λεπτά… δύο λεπτά».

      Την ίδια ώρα, περίπου 250 ένοπλοι και ροπαλοφόροι από το Γ΄ Τάγμα, κύκλωσαν τους σκαπανείς του πρώτου τάγματος από αριστερά με επικεφαλής τους Μιχ. Μπαρούχο και Μιχ. Σφακιανό ενώ το κέντρο και τη δεξιά πλευρά κάλυψε η μονάδα Ασφαλείας. Τέσσερα πολυβόλα έτοιμα να βάλουν ανά πάσα στιγμή δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο διαφυγής στους στρατιώτες του Α΄ τάγματος.
      Σε λίγο, άρχισε η επίθεση με εντολή του Μπαϊρακτάρη. Τα πρωτοπαλίκαρα του Μπαρούχου και του Σφακιανού, μαζί με τους Αλφαμήτες, ρίχτηκαν πάνω στους άοπλους σκαπανείς, στην αρχή με τα ρόπαλα και στη συνέχεια με τα όπλα. Οι νεκροί έπεφταν σωρό δίπλα στους ζωντανούς που είχαν ξαπλώσει κάτω παρακινούμενοι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
      Ορισμένοι από τους πιο τολμηρούς του άοπλου τάγματος άρχισαν να αμύνονται απαντώντας στις σφαίρες με πέτρες. Υστερα, γίνηκαν περισσότεροι και σε λίγο όλο το τάγμα ξεκίνησε μια μάχη χωρίς ελπίδα πετώντας βροχή από πέτρες στους πραιτοριανούς δολοφόνους του και υποχωρώντας συνεχώς προς τη μεριά της θάλασσας. Οταν οι άοπλοι στρατιώτες έφτασαν στη θάλασσα αρκετοί έπεσαν στο νερό με την ελπίδα ότι εκεί θα έβρισκαν σωτηρία. Και τότε συνέβηκε κάτι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Το περιπολικό του πολεμικού ναυτικού άρχισε να πυροβολεί εναντίον όσων βρίσκονταν στο νερό «Εκεί – γράφει ένας αυτόπτης μάρτυρας- γίναμε όλοι ένα κουβάρι. Κάποιος φώναξε να ψάλουμε τον Εθνικό Υμνο. Δε θα ξεχάσω τις φωνές μας. Εκοβαν τις λέξεις μια μια με μια φωνή σα μαχαίρι. Στεκόμαστε όλοι προσοχή, αλληλοβασταζόμενοι με τους τραυματίες. Δυστυχώς, ούτε και με τον Εθνικό Υμνο έπαψαν οι πυροβολισμοί».
      Οταν κάποια στιγμή το μακελειό πήρε τέλος, ένα νέο μαρτύριο ξεκίνησε για τους φαντάρους του Α΄ τάγματος: βασανιστήρια, βρισιές εξευτελισμοί, αλλά και λαφυραγωγία από μέρους των «νικητών». Ολα αυτά και άλλα πολλά ενταγμένα σ’ ένα σκοπό: στην πλήρη υποταγή των συνειδήσεων που ξεκινούσε από την απλή δήλωση μετανοίας. Η Μακρόνησος ήταν ένα αναμορφωτήριο συνειδήσεων που έπρεπε να δικαιώσει το σκοπό για τον οποίο υπήρχε.
      Στο μεταξύ, άρχισε και η «συγκομιδή» των νεκρών, ενώ 12 σκαπανείς συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στις στρατιωτικές φυλακές ως αρχηγοί της δήθεν εξέγερσης που προκάλεσε τα γεγονότα και 142 συνάδελφοί τους συνελήφθησαν ως πρωταίτιοι. Τέλος, 700 μετατέθηκαν στο Γ΄ Τάγμα.

      Διαγραφή
  3. Με αναμορφωτές τους αμόρφωτους....οι οποίοι ''εθυροκολούσαν εις δένδρα'' , για να θυμηθούμε το καρφί του Λουντέμη. Ξέχασαν ομως πως έχουν να κάνουν με σπόρους και οι σπόροι φυτρώνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάνο, καλησπέρα!!!
      "...εθυροκολούσαν εις δένδρα..."

      Και μιας και ανέφερες τον Λουντέμη...εκεί στο Μακρονήσι, ο μεγάλος Λουντέμης έγραψε ένα αριστούργημα. Το "Είμαι Καλά".

      Μενέλαος Λουντέμης, "Είμαι καλά" (Γραμμένο στη Μακρόνησο)

      Είμαι καλά, Μητερούλα... αυγή μου...
      Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.
      Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου,
      κι αφήνω την πένα μου να κλάψει... Μάνα...
      Τρεμούλα των χεριών...
      Χρόνια που ξεφεύγεται απ' την μπόλια...
      Στεναγμέ που μετράς τον μισεμό μου...
      Είμαι καλά.

      "Πρώτον, Σεβαστή μου..."
      "Πρώτον έρχομαι να ερωτήσω..." Και δεν ρωτώ τίποτα.

      Εδώ δεν ρωτούν. Όλοι "Είναι καλά..."
      Κι ας ανεμίζονται οι κρεμάλες πάνω απ' τα κεφάλια τους.
      Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα.
      Είμαι καλά.

      "Πρώτον, Μητερούλα... Υγείαν έχω"
      Και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.
      Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα στα πλευρά μου.
      "Πρώτον, Μητερούλα..." Μα συγχώρα με και σήμερα.
      Συγχώρα με και σήμερα που δεν θα μάθεις την αλήθεια.

      Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
      Δεν περνά τη θάλασσα.
      Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα την πω.
      "Είμαι καλά".

      Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. Μα ξέρω...
      Πως έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
      Μα συχώρα με. Συχώρα με, Μητέρα.
      Για τα χίλια μονότονα "Είμαι καλά"
      Τα χίλια μονότονα ψέματά μου.

      Πήρα ξανά για να σου γράψω.
      Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.
      Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί!
      Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
      το μικρό, πικρό του μάθημα:
      "Είμαι καλά".

      Ξέρω, αχ, Μητερούλα...
      Ξέρω πως σου στέλνω κάθε μέρα
      την ταχτική δόση της πίκρας μου. Ξέρω
      πως τη χαϊδεύεις τούτη την ψευτιά μου...
      Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.
      Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από 'δω...
      "Είμαι καλά".

      Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.
      Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.
      Φτάνει μόνο να 'ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα...
      η φωνή του ταχυδρόμου.
      Τότε, Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.
      Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου"
      "Είμαι καλά".

      Είμαι καλά... Αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.
      Είμαι καλά... Αφού μπορώ και το ψελλίζω.
      Είμαι καλά... Αφού αραδιάζω στο χαρτί,
      "Είμαι καλά".

      Αχ, να μπορούσα να 'χα έναν ουρανό
      γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
      Και να τα 'χυνα στο διάστημα...
      Για να 'ρχονται - κι όταν εγώ δεν θ' ανασαίνω.
      Να 'ρχονται και να ραμφίζουν το τζάμι του σπιτιού μας.
      (Αυτό που κοιτάζει κατά τη θάλασσα)
      Και να κελαηδούνε. Να κελαηδούνε σμήνη τις ψευτιές:
      "Είμαι καλά".

      Μανούλα εσύ... Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα.
      Εσύ πού μιλάς τη γλώσσα των χεριών...
      Ακούμπησε τα χείλη σου στο χαρτί
      Έτσι όπως έβρισκες, σαν ήμουν παιδί, τον πυρετό μου...
      Και διάβασε πάνω στ' άγραφο χαρτί
      Και διάβασε ολόισια απ' την καρδιά μου:
      Μάνα... Αχ... Μάνα, Μάνα...
      Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου
      έλιωσε σήμερα κάτω απ' το λιθάρι.
      Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου
      βέλαξε κατ' απ' το μαχαίρι.
      Μα εσύ γέλα, ακριβή μου. Γέλα...
      Πες πως ξύπνησες απ' όνειρο κακό.
      Και γέλα να τα διώξεις.
      Γέλα, κι εγώ... ησύχασε, Μανούλα.
      "Είμαι καλά"
      Σήμερα μου χύσανε το φως μου. Είμαι καλά.
      Είμαι καλά. Χτες κόψανε τα νύχια μου.
      Τρόμοι μου πήραν τα φρένα μου. Είμαι καλά.
      Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
      Είμαι καλά. Είμαι καλά. Είμαι καλά...

      Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
      Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
      Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
      Γι' αυτό το σκάβω. Το σμιλεύω επιτύμβιο.
      Πάνω σ' αυτόν τον ανεμόδαρτο γκρεμνό.
      Σ' αυτό το τρελό νεκροταφείο
      πως όλοι οι νεκροί του
      ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ

      .........

      Διαγραφή
  4. Την παρακάτω δήλωση καλούνταν οι εξόριστοι της Μακρονήσου να υπογράψουν...

    ‘Ο κάτωθι υπογεγραμμένος… κλάσεως… εκ… και διαμένων εις… δηλώ υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως και χωρίς να ασκηθή βία τα κάτωθι:
    Ουδέποτε υπήρξα κομμουνιστής και ουδεμίαν σχέσιν έχω με το συνωμοτικόν ΚΚΕ. Προσεχώρησα εις το ΕΑΜ με σκοπόν να απελευθερώσω την πατρίδα μου από τους κατακτητάς.. Μετ’ ολίγον καιρόν αντελήφθην ότι όπισθεν του ΕΑΜ ήτο το ΚΚΕ το οποίο ήτο η πηγή πάσης ενεργείας και πράξεως του ΕΑΜ.
    Επειδή είμαι γνήσιο Ελληνόπουλο καταδικάζω και αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας όλας τας αναρχοβουλγαροκομμουνιστικάς οργανώσεις: ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΕΑ, αίτινες αποτελούν τα εγκληματικά σλαυόβουλα και αντεθνικά συγκροτήματα, σκοπός των οποίων είναι η κατασκόπευσις παντός ό,τι αφορά το κράτος και ιδία τον στρατόν και η υποδούλωσις της φυλής μας εις τους προαιώνιους εχθρούς μας Βουλγάρους–Σέρβους και γενικώς σλαύους οίτινες πάντοτε ατίμως και υπούλως είτε διά της πανσλαυιστικής ιδέας, προσπαθούν να αποσπάσουν εδάφη άτινα είναι ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα των προγόνων μας. Τίθεμαι πολέμιος των άνω σλαβοδούλων και ανθελληνικών συγκροτημάτων μέχρι της τελικής εξαλείψεως των.
    Η παρούσα μου επιθυμώ να δημοσιευθή εις τον τύπον και αναγνωσθή εις την εκκλησίαν της ενορίας μου.
    Β. Σ. Γ. 802 τη…
    Ο Δηλών…..».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μία ακόμη συγκλονιστική ανάρτηση για το Γολγοθά και τα βάσανα του αγωνιζόμενου λαού που κάποιοι επιμένουν να ξεχάσουμε, καθώς η λήθη πάντοτε βόλευε τους κρατούντες...

    Μπράβο Γίτσα και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τη γιορτή σου. Εύχομαι το καλύτερο για εσένα και την οικογένειά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
      Να είσαι πάντα καλά!!!
      Όσο για την λήθη που λες....εμείς δεν ξεχνάμε κι είμαστε εδώ για να τα θυμίζουμε.

      Διαγραφή
  6. Χρόνια Πολλά για την Ονομαστική σου εορτή εύχομαι να έχεις γλυκιές μνημες να μας κεράσεις απο την μέρα σου
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και πάλι συγχαρητήρια.
    Κάθε σου ανάρτηση πιστή εξιστόρηση μιας εποχής, των γεγονότων και των ανθρώπων της.

    ΥΓ. Έχοντας παρακολουθήσει και πολλές άλλες εξιστορήσεις σου έχω δεί ότι πολλοί είναι οι "πρωταγωνιστές"-προδότες. Ένας ληξίαρχος χρειάζεται να τους καταγράψει έναν-έναν να δούμε τί απέγιναν και τί άφησαν πίσω τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "e-Apenanti",
      Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη.
      Ονόματα δεν έχω γράψει...αν γραφτούν όμως...

      Διαγραφή
  8. Γίτσα μου το μακελειό του διημέρου δεν το γνώριζα.
    Και πάλι συγχαρητήρια για τη δουλειά που κάνεις!Πιστεύω πως τα θλιβερά αυτά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας θα πρέπει να τα βάλεις σε κανονική ανάρτηση κι όχι υπό μορφήν σχολίων ώστε να μπορεί ο μελλοντικός αναγνώστης να τα βρίσκει εύκολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρη,
      δεν τα πέρασα σε κανονική ανάρτηση γιατί δεν αφορούν το Αγρίνιο.
      Αλλά τώρα που το λες θα μπορούσα σαν συμπληρωματικά στοιχεία να τα περάσω.
      Ευχαριστώ Δημήτρη μου για την επίσκεψη.

      Διαγραφή

Αν έχετε περισσότερες πληροφορίες για τα θέματά μας, καθώς και διορθώσεις ( "ουδείς αλάνθαστος...."), γράψτε μας στο gitsanas@gmail.com

Στείλτε μας και δικές σας σκέψεις, φωτογραφίες, κείμενά σας, ποιήματα στο gitsanas@gmail.com