Δρόμοι που τους έχουμε χιλιοπερπατήσει. Παλιότερα χωμάτινοι και στενοί με μικρά ή καθόλου πεζοδρόμια, αργότερα ασφάλτινοι και φαρδύτεροι…
Σπίτια που έχουν αναστήσει γενιές, όνειρα…
Σπίτια που μέσα σ’ αυτά έχει γραφτεί η ιστορία κάθε φαμίλιας.
Πολλά από αυτά έχουν κατεδαφιστεί και στην θέση τους υψώθηκαν πολυώροφες οικοδομές.
Μερικά από αυτά επιμένουν να υπάρχουν και προσπαθούν μόνα τους να επιβιώσουν μέσα στο χρόνο. Άλλα με μανταλωμένες πόρτες, άλλα με μισογκρεμισμένες στέγες, πόρτες και παράθυρα που χάσκουν ανοιχτά, έρμαια στην κάψα του καλοκαιριού και στους αέρηδες και βροχές του χειμώνα.
Άλλα έχουν αναπαλαιωθεί, αναδεικνύοντας την ομορφιά τους και στεγάζουν πια νέες οικογένειες, νέα όνειρα.
Μαγαζιά που οι πραμάτειες τους στα ράφια ήταν...λίγα απ' όλα...
Όσοι από εσάς ξέρετε λεπτομέρειες για κάποια από αυτά, γράψτε στα σχόλια και θα συμπληρωθούν στην κάθε φωτογραφία.
Οδός Τσικνιά |
Η παλιά ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη. Οδός Σωκράτους |
Οδός Σαλάκου |
Σούλου και Αναργύρων, κοντά στην παλιά Αστυνομία |
"Περίπτερον Άννα Παπαδοπούλου" |
Οδός Μελεάγρου |
Ηρ. Πολυτεχνείου:"Προϊόντα Γάλακτος Αφοί Αθ. Σαπλαούρα" |
Οδός Μακρή και Δεληγιώργη, "Ζωναράς" |
Οδός Μακρή |
Οδός 39ου Συντάγματος |
Οδός Ζωοδ. Πηγής, "Αρτοποιΐα-Κουλουροποιΐα Γ. Γαλιά" |
Και μετά...
Το τέλος που το ζήσαμε
....Και περνούσε ο καιρός. Ο κόσμος γύρω άλλαζε.
Τα παλιά σπίτια τα γκρέμιζαν ένα-ένα. Τα παλιά σπίτια με τις βαριές σιδερένιες πόρτες, με τις μικρές δροσερές αυλές και τα γέρικα δέντρα, που πάνω τους σκαρφαλώνανε τα παιδιά στα παιχνίδια τους, τα ρίχνανε ένα-ένα.
Στη θέση τους φύτρωναν ψηλές πολυκατοικίες που κρύβανε το πρωινό χαμόγελο του ήλιου.
Και πάνε πια τα παλιά μαγαζιά, πού πια μπακάλικο να ψωνίσεις.
Τώρα στη θέση τους έστεκαν μεγάλα σούπερ μάρκετ που κάναν τη νύχτα μέρα με τα φώτα τους, σιωπηλά και ακίνητα σαν προϊστορικά θηρία, που χωνεύουν την τροφή που μόλις καταβρόχθισαν.
Στα πεζοδρόμια, εκεί που πριν βάζαν μια καρέκλα τα γερόντια και κάθονταν με τις ώρες μουρμουρίζοντας, δεν μπορούσες πια να σταθείς.
Γέμιζαν οι δρόμοι αυτοκίνητα που πέρναγαν ουρλιάζοντας με τα κίτρινα μάτια τους να λάμπουν όλο μίσος στο σκοτάδι.
Η πόλη έμοιαζε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κυκλωμένη από τις κεραίες των τηλεοράσεων που σφίγγονταν ολόγυρα στο λαιμό της, στο λαιμό μας....
~Αγρίνιο...Γλυκές Μνήμες~
Εξαιρετικό όπως πάντα! Ευχαριστούμε για τις μνήμες που μας φέρνετε στο νου! Ένα παλιο κτήριο προς το τέρμα της Παπαστράτου ανακατασκευάζεται είδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι χαρακτηριστικά το κατάστημα προϊόντως γάλακτος των Γιάννη και Θανάση Σαπλαούρα (αν θυμάμαι καλά) στην Ηρώων Πολυτεχνείου, μετά τη διαστάυρωση με τη Δεσποτάτου κατηφορίζοντας προς πλ. Χατζοπούλου, εκει που είναι τώρα ένα καρβουνάδικο! Έχω φάει αρκετές κρέμες μικρός από εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του '80! Ξύλινο πάτωμα, ένα ψυγείο βιτρίνα είναι κάποια που θυμάμαι αχνά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δε χωράμε μέσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδια και εκεί όπως εδώ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο περίπτερο του "Τζάκη" πόσο μιάζει της Αννας μόνο που ήταν γωνία κάτω από τον κινηματογράφο...
Γίτσα καλημέρα και σ'ευχαριστώ!
Eνα μαγικό ταξίδι
ΑπάντησηΔιαγραφήστον τόπο και στο χρόνο.
Πολύ ωραία ανάρτηση.
Δημήτρη, ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου και για την πληροφορία για το γαλακτοπωλείο των αδελφών Σαπλαούρα. Θα το προσθέσω στην ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για όλα!!!
Natasha,
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι όπως τα λες...
Αντί για την ποιότητα δίνουμε βάση στην ποσότητα..
"Γιαγιά Αντιγόνη",
ΑπάντησηΔιαγραφήεικόνες με κοινές μνήμες;
Κι εγώ όταν σε διαβάζω το ίδιο νοιώθω σε πολλές σου αναρτήσεις.
ΕΓΩ ευχαριστώ!!!
Την αγάπη μου και την εκτίμησή μου!!!
"Photo Titloi",
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ταξίδια τα δικά σου είναι μαγευτικά...Να μπορούσα μόνο να τα πραγματοποιήσω!!!
Κυρία Γίτσα ότι και να σας πω θα είναι πολύ λίγο. Για εμάς τους Αγρινιώτες που λείπουμε χρόνια και που ερχόμαστε στα πατρικά μας κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα είστε ο συνδετικός κρίκος με την πατρίδα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ έχω να προσθέσω στις εικόνες ότι το περίπτερο της Άννας Παπαδοπούλου είναι στην οδό Αριστοτέλους στον συνοικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου. Και λέω είναι γιατί υπάρχει ακόμη.
Σας ευχαριστούμε για όλα όσα μας θυμίζετε είτε είναι γλυκά είτε πικρά. Ο Θεός να σας δίνει δύναμη και να συνεχίζετε έτσι.
Θανάσης Στυλιανίδης
Θανάση, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ επίσης για την πληροφορία για το περίπτερο της Άννας Παπαδοπούλου. Χθες το είδα κι εγώ. Στέκει ακόμα εκεί...
Ευχαριστώ για την επίσκεψη!!!
Κάθε σου ανάρτηση ξυπνάει μνήμες κοιμισμένες από το χρόνο και την καθημερινότητα, που μπορεί να μην είναι όλες τους ευχάριστες, είναι όμως μέρος ζωής του τόπου μας
ΑπάντησηΔιαγραφή- Το κτήριο της 1ης φωτογραφίας, στην οδό Τσικνιά, ανήκε σε κάποιον Κυρίτση. Πριν την Κατοχή ήταν καπναποθήκη και στη διάρκεια των βομβαρδισμών χρησιμοποιούνταν ως καταφύγιο. Μετά την κατοχή ήταν σε χρήση μόνο το ισόγειο, όπου υπήρχαν διάφορα μαγαζιά.
- Η ταβέρνα του μπάρμπα Αντρέα… Τι να πρωτοθυμηθείς! Η αίθουσα που υπάρχει σήμερα ήταν χωρισμένη στα δυο. Το ένα μέρος, προς τη Σωκράτους, ήταν χασάπικο, με ένα μεγάλο ψυγείο με ξύλινη επένδυση. Στην πόρτα του ήταν κρεμασμένη μια φωτογραφία με έναν ταύρο (αν θυμάμαι καλά). Η μέσα αίθουσα ήταν ταβέρνα όπου συχνά τα βράδια μαζεύονταν παρέες και τραγουδούσαν (την αναφέρει και ο Παπαδογιώργος στο δίσκο που είχε γυρίσει για το Αγρίνιο). Στον τοίχο κρεμασμένη μια κιθάρα. Η Σωκράτους ήταν ακόμη χωματόδρομος. Πετούσαν τα καπάκια από τις μπύρες (μπίρα ΑΛΦΑ, υπήρχε και σχετική διαφημιστική πινακίδα στον τοίχο!) κι εμείς τα παιδιά τα μαζεύαμε και παίζαμε «ποταμάκι», όπου υπήρχε ίσιο πεζοδρόμιο (δεν ξέρω πόσοι το θυμούνται…) ή τα ισιώναμε, τα τρυπούσαμε και φτιάχναμε «σβούρες». Αργότερα, όταν ήρθε η τηλεόραση, μαζευόμασταν για κανένα αγώνα ή σίριαλ (θυμάμαι τις γειτόνισσες να περιμένουν πώς και πώς τον «Παράξενο ταξιδιώτη»). Το στενό δρομάκι στο πλάι ήταν το πέρασμά μας στα παιχνίδια, κρυφτό, κρυφτολιόκια, κλέφτες και αστυνόμοι… Απέναντι υπήρχε ένας κήπος (σήμερα είναι το κομμάτι της οδού Σμύρνης που ενώνει τη Σωκράτους με την Ηρώων Πολυτεχνείου), όπου μαζευόμασταν τις μέρες των Χριστουγέννων για να δούμε τα μεγαλύτερα παιδιά να παίζουν στα κρυφά «ψηλό» ή «τσιφτινάκι» (παιχνίδι με χρήματα). Το απέναντι κομμάτι της οδού Σμύρνης ήταν αδιέξοδο και το είχαμε για αλάνα, όπου παίζαμε ποδόσφαιρο, «λέγκα-λεγκόξυλο» (ή αλλιώς τσιλίκι), «γουρούνα», «λιόκια» και όποιο άλλο παιχνίδι ξέραμε.
Παρακάτω, στη Δήμου Τσέλιου λειτουργούσε ο μύλος του Σιόντη και μαζί ήταν και το ξυλουργείο. Πιο πέρα προς τη Σουλίου ήταν η ταβέρνα του Πέτρου του Ντίνια.
- Το «γιαουρτάδικο» του κυρ Αλέκου και του κυρ Γιάννη. Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση, όταν πήγαινα για γιαουρτάκια, ήταν η δεξιοτεχνία και η ταχύτητα με την οποία τύλιγαν το χαρτί που σκέπαζε το κεσεδάκι, μιας και δεν υπήρχαν ακόμη τα πλαστικά καπάκια. Παραδίπλα ήταν και ο φούρνος του μπαρμπα Λευτέρη, που αργότερα τον πήρε ο κυρ Φίλιππας (τιμή ψωμιού 5,80 δρχ. το κιλό!).
- Το σπίτι στην οδό 39ου Συντάγματος ανήκε στο γιατρό Μπαϊμπά. Θυμάμαι στο ισόγειο τα σφαιριστήρια, όπου απαγορευόταν να μπουν όσοι ήταν κάτω των 17 ετών …
Για μια ακόμη φορά σ’ ευχαριστούμε για το ταξίδι! Να ’σαι καλά…