Θέλησα, με τον καύσωνα που βολοδέρνει το Αγρίνιο αυτές τις μέρες, να γράψω κάτι για τις καλοκαιρινές μας αποδράσεις -όσοι βέβαια από εμάς είχαν αυτή την πολυτέλεια- των παιδικών μας χρόνων κάπου κοντά στην πόλη μας, στα Ρεμπάκια, στην Σταμνά, στην Αμφιλοχία...
Διαβάζοντας όμως τις παλιές αναρτήσεις στο blog της αγαπημένης μου "Γιαγιάς Αντιγόνης" -τις διαβάζω ξέρετε σαν βιβλίο, που έχουμε μόνιμα αφημένο στο κομοδίνο μας, με τον σελιδοδείκτη μέσα στις σελίδες του για να συνεχίσουμε την επόμενη...-, βρήκα αυτό που θα διαβάσετε πιο κάτω.
Εσείς με την φαντασία σας τοποθετήστε τα εκεί που είπαμε...στα Ρεμπάκια, στην Σταμνά, στην Αμφιλοχία ή όπου αλλού οι αναμνήσεις σας σας οδηγούν.
Μπανιερά μες τον χειμώνα
Τέτοιες μέρες, κλαψιάρες, κάνω βόλτες, στα καλοκαίρια
που πέρασαν .
Τούτο δω είναι στα τέλη του ’50.
Στις δόξες του, το Ν. Φάληρο.
Παραλία με κάτασπρη άμμο που την χώριζε ένας δρόμος
από τον σταθμό του ηλεκτρικού.
Τα Ρεμπάκια το 1956. http://etolikoartis.blogspot.com/ |
Παρέες, κατέφθαναν με χραμάκια, και τσάντες
υφασμάτινες καρώ «των ψώνιων», ‘όπως τις λέγαμε.
Κάθε νοικοκυριό, είχε το διχτάκι- τσάντα για τον μπακάλη
και τις τετράγωνες τις μεγαλύτερες.
Απλώναμε όπου βρίσκαμε χώρο, το στρωσίδι, κι ‘ένα
γύρο τα τσαντικά.
Τις καθημερινές ερχόταν ο γυναικείος πληθυσμός, κυρίως.
Μικρά, μάνες, γιαγιάδες και κοπελούδες που έτσι κι αλλιώς
δεν είχαν και την άδεια να ξεπορτίσουν.
Εμείς πηγαίναμε με την μάνα τη γιαγιά τις αδελφάδες μου
και την Αντζελα , μια κοπέλα από τα Τζάντε, που έμενε
στο πλαινό σπίτι.
Τότε ήταν στα είκοσι, είχε δύο χρόνια που ήρθε
από το νησί και δέθηκε πολύ με την μεγάλη μας.
Πλατσουρίζαμε στα ρηχά . Κόσμος πολύς, στοιβαγμένος
στην παραλία που απλωνόταν ίσα με το ύψος του Μοσχάτου
εκεί που έπεφτε το ποτάμι.
Κοντά δεν είχαμε πάει ποτέ γιατί λέγανε πως τα νερά ,
εκεί ήταν λερά.
Οι τολμηροί έπαιρναν τις σαμπρέλες, από τις ρόδες
των αυτοκινήτων και ξεμάκραιναν.
Οι ηλικιωμένες φορούσαν τις κομπινεζόν ,
λύνανε το κοτσάκι και κουνούσαν τα πόδια
στο νερό για τα αρθριτικά.
Τα πιτσιρίκια παίζανε με την κάτασπρη άμμο.
Οι μεγαλύτερες φορούσαν σατέν και πλεχτά μαγιώ
με φαρδιές μπρατέλες.
Καπέλα ψάθινα στολισμένα στο πλάι με λουλουδάκια,
ή κερασάκια ανάλογα την ηλικία.
Οι γιαγιάδες μαντίλες σφιχτοδεμένες στο πηγούνι.
Αιτωλικό http://etolikoartis.blogspot.com/ |
Σαν τέλειωνε το παπάριασμα στο νερό με την ανακατεμένη άμμο,
άρχιζε το μαρτύριο του σεντονιού.
Δυό κρατούσαν την σεντόνα, για να αλλάξουμε με την σειρά μας
να βάλουμε τα τσίτινα ρομπάκια μας.
Ανοίγανε οι λαδόκολες και άρχιζε το τσιμπούσι, έτσι για να
στανιάρουμε .
Βαθύ μεσημεράκι , ερχόταν η ώρα του παγωτού, λίγο πριν
γυρίσουμε σπίτι μας.
Ξυλάκι κρέμα για τις μεγάλες 1 δρχ, με σοκαλάτα για
την νεολαία 1,5. Αυτά για την πολυτέλεια, από το
κοντινό γαλακτοπωλείο.
Το φθινόπωρο του ’59 η Αντζελα έφυγε για την Αυστραλία,
φορώντας ένα φόρεμα εμπριμέ, τσάρλεστον, και μια
βαλιτσούλα δερμάτινη καφετιά.
Της είχε έρθει η πρόσκληση από τους θειούς της.
Την περίμενε δουλειά και γαμπρός.
Ακόμα και σήμερα που όλα γίνανε άλλα, θυμάμαι
σαν με φέρει το πέρασμα, κατά κει το κόκκινο σατέν,
μεταχειρισμένο μπανιερό της.
Όλα στη ζωή μου είναι δεμένα με ανθρώπους
που με σημάδεψαν .
Τα παλιά, καλά χρόνια που συνήθως λέμε,
αναφέρονται μόνο στην νιότη που το έσκασε.
Γιαγιά Αντιγόνη...κοινές και λατρεμένες οι αναμνήσεις μας!!!!
Οι φωτογραφίες είναι από το καταπληκτικό blog:
http://etolikoartis.blogspot.com/
ΤΙ ΝΕΟ ΦΑΛΗΡΟ, ΤΙ ΡΕΜΠΑΚΙΑ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΕΣ ΟΠΩΣ ΛΕΣ, ΓΙΤΣΑ.
ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΑΠΟΨΕ, ΧΑΡΙΣ ΣΕ ΣΕΝΑ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΕΤΣΙ.
ΡΑΝΙΑ Κ.
Γίτσα μου στις κοινές αναμνήσεις μας στέλνω το νου να ταξιδεύει όταν έρχονται τα σύνεφα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Μπορείς να μου πεις τι θα κάνω 'γω με σας τις δυο;Μου "ξύνετε" πληγές!Γιατί Γίτσα μου δεν σου έχω πει το σπουδαιότερο:επί 20 συναπτά χρόνια εργαζόμουν στον Πειραιά,όπου και ο ζωτικός χώρος της αγαπημένης μας γιαγιάς Αντιγόνης.Ακόμα και το '75 η παραλία στο Ν.Φάληρο ήταν κοντά στον ηλεκτρικό,μετά γίνανε προσχώσεις και τα έργα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα Ρεμπάκια έκανα για πρώτη φορά μπάνιο,πηγαίναμε(όταν τελείωναν τα καπνά) με τα Τουριστικά λεωφορεία που έφευγαν από τη γωνία Μακρή και Χ.Τρικούπη!!!
Ευχάριστες αναμνήσεις,να 'στε καλά και οι δύο να μας ταξιδεύετε.
Ράνια, καλησπέρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ που έγινα "αιτία" να γνωρίσεις την "Γιαγιά Αντιγόνη".
Να ξέρεις θα περάσεις καλά μαζί της!!!
Όσο για τις διαφορετικές περιοχές των αναμνήσεών μας σε πληροφορώ...όλα σχεδόν είναι ίδια. Διάβασε τις αναρτήσεις της και θα καταλάβεις.
Ευχαριστώ για το σχόλιο, Ράνια.
Την καληνύχτα μου!!!
"Γιαγιά Αντιγόνη", όσοι σε αγαπάμε, να ξέρεις, αγέρι θα γίνουμε να διώξουμε τα σύννεφα...αλλά τις αναμνήσεις μας θα τις κρατήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι γρήγορη επιστροφή!!!
Την αγάπη μου!!!
Δημήτρη, όταν διάβασα το συγκεκριμένο κείμενο της "Γιαγιάς", ήταν αυτό που ήθελα να γράψω...Ίδιες εικόνες ακριβώς είχα στο μυαλό μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω όμως ότι σήμερα κάτι "γιορτάζεις" εσύ;
Να το χαίρεσαι αυτό που "γιορτάζεις"!!!!
Την καληνύχτα μου!!!
Η καλή μου φίλη Γιαγιά Αντιγόνη που δεν είναι καθόλου γιαγιά ,είναι ένα βιβλίο η ίδια, ένα σεντούκι παλιό με αναμνήσεις θύμησες και νοσταλγίες. Εμείς οι..παλιές..οι περασμένες..έχουμε στο σεντούκι μας άπειρες τέτοιες φίλε μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και να προσπαθείς δεν πρόκειται να μας πείσεις για το..."παλιές...περασμένες"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα "αποτυπώματά" σας άλλα καταμαρτυρούν και τα δικά σου και της Γιαγιάς!!!
Καλώς ήρθες "αχτίδα"!!!