Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Παπαποστόλης Φαφούτης 1871-1960


Ο Παπαποστόλης γεννήθηκε στο Αγρίνιο τον Ιανουάριο του 1871.
Οι γονείς  του ονομάζονταν Θεόδωρος και Ευαγγελία.
Αφού τελείωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο Αγρίνιο, διορίστηκε Γραμματοδιδάσκαλος και επί περίπου δύο χρόνια παρέμεινε στο Βλοχό. 
Στη συνέχεια διορίστηκε υπογραμματέας του Ειρηνοδικείου Αγρινίου και κατόπιν παντρεύτηκε την Μαριγώ Μαρκοπούλου, η οποία πέθανε πρόωρα.

Το ιερατικό σχήμα το έλαβε τον Σεπτέμβριο του 1901 στο Θέρμο από τον τότε Μητροπολίτη Παρθένιο.
Τον Ιούνιο του 1903 χειροτονήθηκε στην Αθήνα ιερέας και τοποθετήθηκε αμέσως σαν εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου. 
Το 1924  ο τότε Μητροπολίτης Κωνσταντίνος τον ανεκήρυξε Αρχιερατικό Επίτροπο. Στην συνέχεια  ο Παπαποστόλης έγινε Αρχιμανδρίτης.

Η δράση του Παπαποστόλη επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. 
Τρέχει παντού για να ανακουφίσει και να ενθαρρύνει.
Με την καλοσύνη του  γλυκαίνει τον πόνο των συνανθρώπων του.
Κατά τα χρόνια της κατοχής επισκέπτεται φυλακισμένους, παρηγορεί και νοσηλεύει τους ασθενείς.

Αποκλειστικά  δικό του έργο  είναι η δεντροφύτευση στο γυμνό βουνό που βρισκόταν στις παρυφές του Αγρινίου, που έγινε αργότερα δάσος και  πηγή οξυγόνου για όλο το Αγρίνιο.Το σημερινό δασύλλιο του Παλαιού Αγίου Χριστοφόρου.
Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δικό του έργο είναι και ο Νέος Ιερός Ναός του Αγίου Χριστοφόρου. Ένας ναός σύγχρονος και ευρύχωρος και, το πιο σημαντικό, μέσα στην πόλη.
Οι εργασίες άρχισαν το 1920 και τελείωσαν το 1937.

 Ήταν 13 Αυγούστου του 1960 και ώρα 6 μ.μ., όταν παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, αφήνοντας την περιουσία του στους φτωχούς.Όλη του η περιουσία ήταν ο σταυρός του και τα παπούτσια του.
Όλος ο λαός του Αγρινίου και όλης της Αιτωλοακαρνανίας θρηνούσε την απώλεια ενός πραγματικού Αγίου που τους είχε συμπαρασταθεί και είχε βοηθήσει στις δύσκολες ώρες τους.


Από την κηδεία του Παπαποστόλη


Γράφει ο Γιάννης Βλασόπουλος στην εφημερίδα "Νέα Εποχή" για την κηδεία του:

"Άν κανείς δεν γνώριζε τον Παπαποστόλη θα απορούσε για την κοσμοσυρροή στην κηδεία ενός ιερέα. 
Όποιος τον γνώριζε θα αψηφούσε τον καλοκαιριάτικο καύσωνα και θα στοιβάζονταν στην εκκλησία ιδροκοπώντας όπως χιλιάδες συμπολίτες στην κηδεία του. 
Σπάνια είναι η ακτινοβολία προσώπου όπως αυτή του Παπαποστόλη. 
Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία: οι σχέσεις του Παπαποστόλη μ όλους μας ήταν σχέσεις πατέρα προς παιδιά, σχέσεις μεγάλου και σεβαστού φίλου.



Ποιός δεν θυμάται τον αγαθό πρεσβύτη που με προσήνεια και αγάπη μας καλούσε για να ειπεί τον καλό του λόγο, να ενδιαφερθεί, να βοηθήσει όσο μπορούσε, αυθόρμητα, σαν φίλος. 
Όσοι τον γνώρισαν τον έκλαψαν σαν στενό συγγενή. Το παρατηρούσε αυτό καθένας στο λαϊκό προσκύνημα, όταν ανώνυμες γριούλες και γεροντάκια σκούπιζαν διακριτικά τα μάτια τους. 
Αν κανείς πιστεύει στον άνθρωπο είναι γιατί πιστεύει ότι και στου πιο κακού την ψυχή υπάρχει θέση  για συναισθήματα αγαθά. Ο Παπαποστόλης πίστευε. Συγχωρούσε, συμβούλευε και βοηθούσε. Ήταν ο ίδιος η προσωποποίηση του καλού, ώστε με το παράδειγμά του και  μόνο συνέτεινε στην ανάδυση των συναισθημάτων της αγαθότητας και σε ανθρώπους που ποτέ δεν τα είχαν γνωρίσει. 
Πέθανε πάμπτωχος. Τα παπούτσια του (μοναδικό ίσως ζευγάρι) έδωσε εντολή να δοθούν στο νεωκόρο.
Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με περιορισμένες γραμματικές γνώσεις; 
Αφήνουμε το ηθικό πεδίο: Ποιά ήταν η ηθική προσφορά του Παπαποστόλη, δεν υπάρχουν μονάδες σταθμίσεως για να κριθεί. Μακάρι σήμερα να υπήρχαν πολλοί σαν εκείνον και η εκκλησία θάχε άλλη θέση στις ψυχές των πιστών.
Να μείνει κανείς και να υπολογίσει το δασύλλιο και τον Άγιο Χριστόφορο μόνο, που απαιτήσανε 45 χρόνια ολοκληρωτικής αφοσίωσης σε καθημερινό αγώνα.
Στη ζωή γλυκύς. Η καλοσύνη ήταν το ήθος και το όπλο του.
Στο φέρετρο αυστηρός και αγέρωχος. Αν τα βλέφαρα ήταν ανοικτά η ματιά του θα σαΐτευε τον ουρανό κατάστηθα. Δεν είχε τίποτε να φοβηθεί. Ξεπλήρωσε το χρέος του. Ο έπαινος είναι ασφαλώς δίκαιη κρίση γι αυτόν.
Πρέπει κάποτε να γίνει γνωστό ευρύτερα και να διδάσκεται ότι η ιστορία του κόσμου τούτου δεν είναι μόνο αυτή που έχει γραφεί. Ο κόσμος δεν έχει να επιδείξει μόνο στρατηλάτες, μάχες, σφαγές, πολιτικά επεισόδια. 
Ο πολυτιμότερος θησαυρός της ιστορίας δεν είναι κραυγαλέος και μοιραία δεν είναι γνωστός. Ταπεινές μορφές δυνατών ανθρώπων πρόσφεραν περισσότερα στον πολιτισμό απ ό,τι μερικοί «Μεγάλοι» της ιστορίας".

Ένα κείμενο που γράφτηκε στη «Νέα Εποχή» της 21-8-1960, κατά το χρόνο του θανάτου του.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αν έχετε περισσότερες πληροφορίες για τα θέματά μας, καθώς και διορθώσεις ( "ουδείς αλάνθαστος...."), γράψτε μας στο gitsanas@gmail.com

Στείλτε μας και δικές σας σκέψεις, φωτογραφίες, κείμενά σας, ποιήματα στο gitsanas@gmail.com